Дыялектны слоўнік. З гаворак Зэльвеншчыны (1970). П. У. Сцяцко

слы, смаркач. Рано на музыкі хадзіць! Смэргяль ішчэ. Гp. СМ Э'РГЛ І, -яў толькімн. Смаркачы. Хустачку маяш — i выцірай смэрглі. Гр. СМ ЯРДЗЮ ХА' (сьмярдзюха) ж. 1. Омяірдзючка. Кр. 2. перан. Хлорка. Сьмярдзюхою выбёльвала палатно. Яр. СМ ЯЦЮ 'Х (сьмяцюх), -оў м. Назва птушкі. Kp. 2. перан. зламоўн. Малы, нядужы чалавек. Што табе сьмяцюх гэты падымя? Mo с пут занясс? Гр. СН АВА'Ц Ь, -ую, -уеш незак. 1. Асноўваць (ікросны). Ал. 2. перан. Сноўдацца. I чаго ты снуеш тут цэлы дзень? Што табё работы німа.1* Гр. СН О 'УН ІЦ А, -аў ж. Прыстасаванне дляснавання кроснаў. Пайду кроснаснаваць да Агаты, у яё снбуніца ёсьцяка. Гр. СН Я ГО 'УЦЫ (сьнягбуцы), -aў адз. с няг бв e ц м. Жаночыя гумавыя боцікі. Сьнягбуцы, яг граско, носяць. Пл. СІІЯК А'Ц Ь (сьнякадь), -аю, аяш незак. Смаркаць. От кавалёр! Нат носа сьнякаць ні ўмёя. Вальк. СО'-ДВА. Каля двух; штукі дэве. Сбдва кусочкі адо зьзеў бы пфэга. Гp. СО'ПУХА: ч б p н ы я к с 6 п у х а — чорны як сажа. Паляц, яг зьбіў ап камянь, чорны як сопуха. Г ал. СО 'СН У прысл. Спрасонку. Вёдама, сосну, вочы ні пралупіўшы, што можно ўглёдзяць. Кр. Нёкі вялы, як сбону. Гр. С О Т К І, -аў толькі мн. Прысядзібны ўчастак зямлі. На сотках ні благія картоплі, i калхозныя харошыя. Угр. 11 П. Сцяцко N