Любы 151 Лямячнік Любы, прм —любимый. Kami мужык любы, дык усё добра будзя. В. Старина. Людзка, пре.—пристойно, по человечески. Робіць людзка, аж глядзець міла. В. Старина. Людзкавацца, дзс. — быть среди хороших людей, в хорошем обществе. Хай людзкуяцца дзяўчына, хай ідзе гуляя. Во дзе людзкуяцца чалавек! В. Старина. Людзкі, прм.— пристойный, человеческий в лучшем см. Не, ня людзкі ты хлопяц! Ня людзкая твая работа. В. Старина. Людзкг, прм.—принадлежащий другим людям. Людзкая скацінка гладкая, а на нашу аж страшна пазіраць: такая худая! Людзкоя поля ўжо даўно ўробляна. В. Старина. Людцз, оў, мн.—ласк, людзі. Усе людцэ бяруцца за работу. У людцоў i на полі робіцца,! дома парадах ідзе. В. Старина. Люлька, i, ж.— 1) курительная трубка. Мужчыны закурылі люлькі ды пачалі гаманіць. — 2) колыбель. Дзіця хай пасядзіць у люльца. В. Старина. Люля, i, ж. (дзіцяч.)—колыбель. Ідзі, дзеткі, ў люлю спаць! В. Старина. Люляць, дзс.—колыхать. Памаленьку люляй дзіця, ня качай модна. В. Старина. Люстарак, рка, м„ люстэрка, i, ж.— зеркало. Вечна пазіралася-б яна ў люстэрак! В. Старина. Палядзіся ў люстэрку, які ты харошы: ік абязьяна! В. Дукоршчина, Сьміл. р. Люты, прм. — лютый, разъяренный. Ня чалавек ты, а зьвер люты. Кідаяцца да малога, ік зьвер той люты. В. Старина. Ля, прийм. — сокр. каля — около. Садзіся ля міне. В. Старина. Лявоніха, i, ж. — танец. Лявоніху йграй нам, а полые! ня хочам. В. Старина. Ляворвар, а, м,— револьвер. 3 ляворвара стрэліў. В. Старина. Лягота, ы, ж.—льгота. Па лягоця ў салдаты ня пашоў. Сяголята шмат каму дал i ляготы с прыдналогам. В. Старина: Лягчаць, дзс.—кастрировать. Вудам лягчаць свайго жарабка. В. Старина. Лягчэй, пре. в. ст. — легче. Бяры што лягчэй несьці. В. Старина. Лядашты, прм.—скверный, плохой, неудачный. Лядашты наш лён — ня ўдоўся. Лядаштая твая работа. В. Старина. Лядаяк, пре. {польск. lada-jak) — неудобно, нехорошо. Хоць ты й сын, але троха лядаяк, што сам бярэш маё сена. В. Старина. Лядыш, а, м.—кусок льда. Узёў ды шпурляяцца лядышамі. В. Старика. Ляжак, L м.— лежак печи на чердаке. Дыміць наш ляжак. В. Старина. Ляжанка, ляжайка, i, ж. — выступ печи для лежанья; имеет свою отдельную топку. Дзед сьпіць на ляжанца. Трэба прапаліць у ляжайца. В. Старина. Лязо, а, «.—лезвие. У брыцьвя пашчарбілася лязо. В. Старина. Ляйцаць, дзс.—вожжать. Ты бяры ляйцай каня, а я па сена пайду. В. Старина. Ляйчына, ы, ж.—вожжа. Ляйчыною падгані каня. В. Старина. Лякацца, дзс. (польск. lўkać sis)— пугаться. Ня лякайся: буду страляць. В. Старина. Лялька, i, ж.9 лдля, i, ж. (дзіц.)— кукла. Дзеці гуляюць у лялькі. Конь, ік лялька. Ня плач: на, лялю. В. Старина. Лямец, лимца, м. — войлок. Воўну звалілі на лимяц. В. Старина. Лямцовы, прм. — войлочный. Дзед ходзіць у лямцовуй шапца. В. Старина. Лямцоука, i ж.—войлочная шапка. 1 летам, І зімою цягая лямцоўку. В. Старина, Лямячнік, а, ж.—мастер по выделке войлока, валенок и пр. Па еяле ходзяць лямячнікі, — трэба й к сабе пазваць. В. Старина
Дадатковыя словы
l^kać, лймца, лймяц
4 👁