Зрэбны 120 Зьвіх Зрзоны, прм.—пошитый из худшего сорта полотна, — толстого, серого. Носіць зрэбнаю сарочку. В. Турэц, Сьміл. р. Зрэдзь, зрэдка, пре.—изредка. Зрэдзь дзе й добрая пападзецца каліва. В. Бор, Сьміл. р. Зрэдка дзе-ня- 1 дзе тарчыць па каліву. В. Ста- I рыча. j Зуб. а, ж. зубы i зуба)—зуб. | Пакрышыліся мае ўсе зубы. 1з грабляй паўкідаліся зубэ. В. Сяшрина. Зуб/ла, а. ж.—особая стамеска для j рассекания тонкого железа. 1ж зубіла пашчарбілася, сякучы зялеза. В. Дайнава, Пух. /?. Зуб/ць, дзе.—делать зубья в серпе. Франік добра зубіць еярпэ. В. Старина. Зубрыць, дзе.—старательно. делать j что. Запрагай пару коняй у плуг { ды зубры. В. Слопішча, Шацк. р. | Зурыць, дзе, — старательно гнать. I Пугу вазьмі ды зуры сьвіньней. | В, Слопішяа, Шацк. р. j Зух, а, м. — форсун, бахвал, гуляка. Ну й зух еты Ігнат! В. Старина. Зызнуць, дзе,—1) сильно, быстро ударить, 1к зызьня яму ў ву-} ха!..—2) опухать. Зызьня з гола- j ду, а рабіць ня хоча. В. Ста- \ рина. Зык, у, м.—звук, крик. Нарабілі зы- j ку, крыку,—хоць ты с хаты ўця- j кай. В. Старина. Зукаць, дзе.—издавать звуки, свой- j стзенные к.-либо насекомому,— жужжать. Ня зыкай ты, ато конь пудзіцца. В. Старина. Зыск, у, м.— польза, выгода. Га- | спад&рка ня дае ніякага зыску. j В. Старина. i Зб/чыць, дзе.—желать. Ворагу свай-! му й то ня зычу такога дабра! j В. Старина. \ Зьбегацца, Азе.—похудать (о быке j производителе). Саўсім зьбегаўся | бугай за каровамі. В. Старина. | Зьбіраць,-цца, дзе.—собирать,-ться. І Зьбірай, калі рассыпаў. Зьбіра- j юцца мужчыны на сход. В. Ста- | рина. Зьбіваць, дзе. (зак. зьб/ць)— 1)ско-; лачивать. Хлапцэ паленьням зьбіваюць ігрушы.— 2) избивать. Зьбіў, зьбіў малога на горкая яблыка(знач., до крови). В.Старина. Зьбягаць,-цца, (зак. зьбегчыся)— сбегать, -ться. Зьбеглі авечкі з двара. Зьбегся народ на пажар с усяго еяла. В. Старина. Зьвекаваць, дзе. — прожить весь свой век на одном месте. Тут мой бацька век зьвякавоў. В. Старина, Зьвеку-прэку, пре. — испокон веку. Зьвеку-прэку етак было. В. Старина. Зьвергнуць, дзе.—родить без времени. Наша карова зьвергла. В. Старина. Зьверзьціся, дзе. — примерещиться чему-то неопределенному. Нешта мне ў васьне зьверзлася, да забыўся. В. Старина. Зьверху, пре.— сверху. Зьверху ў пограбя памерзла картопля. В. Старина. Зьветраць, дзе. — презр., — состариться в девах. Во так i зьветрая ў дзеўках падла ета. В. Старина. Зьветрыць, дзе.—провеять зерно на ветре. Сама зьветрыла пшаніцу й добра. В. Старина. Зьвечара, дзе —с вечара. Нек зьвечара ўсхадзілася бура. В. Старинаи Зьвечарэць, дзе.—потемнеть с наступлением вечара. 1к добра зьвячарэя, тады павядом коні да* моў. В. Старина. Зьвеяць, дзе. — очистить зерно веяньем. Зараньніцу зьвеяў грэчку. В. Старина. Зьвінець, дзе.—звенеть. Угадай, у яком вуся зьвініць? В. Старина. Зьвіндочы, прм. — звенящий. Гэна каса вельмі зьвінючая. В. Слопішка, Шацк. р. Зьвіх, у, м. -вывих. Знахарями различаются: падумни—от мыслей ненарочных, пагаданы — от мыслей, пожеланий нарочных, еупорни—от спора с кем, сугаеорни—от пожеланий в разговоре i падзіўны—от удивления. Марыся Яўхімава лечыць ад зьвіху. В. Старина
Дадатковыя словы
з^каць, збічыць, зрзбны, зьбіць
2 👁