цяпёр. I паламаў нагу, i атнялі па калёна нагу. Hy i там, тады ж дзіўчат гэтых ні было, ён ажаніўся там, алі нам яшчэ нёяк было пісаць. Ажаніўся i тады - у яе, у дзяўчыны ў гэтай - ну, ён жа ш там ужо крэпка добрую дзяўчыну ні ўзяў - у гэтай дзяўчыны была й хата, матка астаўляла, кап яны жылі. А ён падаўся аш у Амэрыку. A ў Амэрыцэ быў наш дзяцька, татаў родны брат, паёхаўшы, йішчэ мама замужам ні была. Ужо ён як прыёхаў, яму быў васьмідзісяты гот. I вот ён як прыёхаў, маліц быў граматны, ён зайшбу у стол-бюро i знашоў дзяцьку. Аказываіцца, што, як я, кажыць, прыёхаў, дык мы у аднэй сталовай ёлі, алі адзш аднагб ні пазналі. Ну i знашбу ён этага дзяцьку, i паёхаў да этага дзяцькі. А як спаткаліся із дзяцькам, як стаў ён расказаваць, ну i тады ш як сталі яны жыць i ён устрбіўся у Дэтрбице на самы балыпы аўтамабільны завот работаць, а бабы ш у іх ня робюць. Тады адзш мальчык радзіўся.. Ён доўга жыў, ужо большы маліц яго быў кончыўшы інсьцітут, за настаўніка. Вёрна ён памёр, бо ні стала [пісем]. Тады ужо вышаў такі укас, што ўжо бытта бацька за сына ні атвічаіць, а сын за бацьку, тады ён пёршае пісьмб прыслаў. Быў сельсавёт у Літбушчыне, на сельсавёт. Напісаў гэдак, што хто палучыць маё пісьмб (яны там ужо зналі, што выізжалі, вывазілі), хто палучыць маё пісьмб, буцьце добрыя, атпішыце мне, дзе маё бацькі. А тады ш нашы дурныя былі, ён напісаў гэдак, як i цяпёр пшіуць: імёна, фамшію i тады дзярэўню. А ацёчаства ш у іх нет. Ну так як прышлб гэта пісьмб, там па сельсавёту кідалі-кідалі — якбе, i каму, i чорт яго вёдаіць, ня гэдак у нас адрасы пппуць: ён увярху напісаў свой адрас. Алі была Яцыны гэтага Вацюка сістра родная, на почте рабша. Тока напісаў, што Кашталянаўшчына. Дык йіна прынісла мне гэта пісьмб ціха. Ня мне - пашбу бацька [муж расказчыцы] на пераучот (ужо яны хацёлі яго атаслаць назат), пашбу бацька на пераучот у Літбушчыну, а йіна кажыць: Іван, можа гэта вам, ваша пісьмб? - яны зналі, што нашага мальца німа - нёйкае во пісьмб, але як ён мог пісаць, чорт яго вёдаіць. Тады бацька прынёс пісьмб, баяліся, кап ніхтб ні знаў, кап нікому ні паказаць - гот, можа сорак пяты, сорак васьмы, тады мы яго ні атпісывалі. Тады сталі c Пбльшчы прысылаць пісьмб i тады я паслала у Польшч да Вэрці i Вэрця напісала яму у Амэрыку i тады ён с Амэрыкі прыслаў. А гэтага мальца, што вярнуўся, далі пітнаццаць гадбу, пасадзілі яго бальшавікі, саслалі. Як ужо яго атпусьцілі, а тады другі рас на дапрос узялі, я пашла на сут, алі пабаялася, думаю, ай, яшчэ мянё тут уцюкаюць. Але ён расказаваў, ён відзіў, як яго гналі, дык я напісала: ці праўда ты гаворыш, што ты там яго відзіў? Аш Янак прыслаў пісьмб i кажыць: правільна, ён мяне відзіў, Валодзя там быў, разам ca мной. Расказаў, як сказалi нам, што ідзіця, ёдзьця дамбу, ні нада ні грошай, нічога, куды твой пбіст ідзёць, туды ёдзьця, yce раз'іжжаліся, то я знаў, што нас тут ні памшуюць. Я крануўся у Гірманію, а тады ў Амэрыку. Вот якім спосабам ён дабіўся у Амэрыку. Быў ён доўга. Ужо Аліна у школу хадзіла, у восьмы клас, як ён пісьмб прыслаў. Іванаў бацька прыслаўшы быў пісьмб, ягб бацька быў у Аргенцше, а наш [брат] - у Саедзінённых Шататах. Ён пісаў, можа, я да яго зьёжжу, машыны ш там дзёшава былі, а ён с аднэй нагой выяжжаў на машыне на завот работаць, добра
Дадатковыя словы
ббльшы, валбдзя, вбсьмы, гавбрыш, гадбў, грбшай, дамбў, дапрбс, дббрыя, дэтрбйце, завбт, зайшбў, знашбў, кбнчыўшы, літбўшчыне, літбўшчыну, мбжа, нікбму, нічбга, пашбў, пераучбт, раббтаць, разіжжаліся, рббюць, сбрак, спбсабам, сталбвай
8 👁