ТЭМАТЫЧНЫЯ ТРУПЫ ДЫЯЛЕКТНАЙ ЛЕКСІКІ A. C. Аксамітаў Д Ы Я Л Е К Т Ы ЗМЫ I А РХ А ІЗМЫ S БЕ Л А РУ С К ІМ СІРОЧЫМ ВЯ С Е Л Л І Мова фальклору— гэта мова яго стваральнікаў i носьбітаў, апрацаваная ў адпаведнасці з народнымі эстэтычнымі патрабаваннямі. У гэтым сэнсе яна нагадвае мову мастацкай літаратуры. Аднак з прычыны неаднолькавага паходжання i ўмоў бытавання гэтыя адзінкі знаходзяцца на розных лексіка-стылістычных узроўнях. Для вырашэння пытання аб спецыфіцы мовы фальклору важна лараўнаць яе з дыялектнай i нацыянальнай літаратурнай мовай у лінгвістычным i сацыяльна-гістарычным аспектах. Пры аналізе мовы фальклору не менш важным з'яўляедца i ўлі;к яе жанравых асаблівасцей. У казках, наў прыклад, мы знаходзім больш лексічных адзінак ca складу мясдовых гаворак, у той час як у песнях іх заўважаедца значна менш. На думку А. М. Весялоўскага, «народ спявае не на сваіх дыялектах, а на літаратурнай мове або на мове ўзвышанай, блізкай да літаратурнай» Паколькі з якога-небудзь аднаго фальклорнага жанру немагчыма вылучыдь характэрныя для ўсяго беларускага фальклору лексемы i фраземы, патрэбен скразны агляд лексжі i фразеалогіі па ўсіх жанрах, які дазволіць рэканструяваць нейкі агульнажанравы лексікафразеалагічны фонд. Тут мы разглядаем толькі лексіку i фразеалогію беларускіх песень сірочага вяселля, зафіксаваных на ўсёй тэрыторыі іх распаўсюджання на працяту XIX—XX стст. Яны ўвойдуць у том «Вясельныя песні», які рыхтуецца да друку сектарам фальклору Інстыгута мастацтвазнаўства, этнаграфіі i фальклору АН БССР. 1 1 А. Н. В е с е л о в с к и й. Историческая поэтика. Л., 1940, стар
Дадатковыя словы
зяўляедца
2 👁