ХАСЦІНА' ж. Пражэрлівая скаціна. ЦЬВЁРСТВЫ прым. Чэрствы (пра хлеб). ЦЫ Р, ЦЬВІР м. Бярозавы грыб, чага. ЧАРНАЛЕ'С м. Дуб, граб, асіна, алешына i іншыя віды дрэў. ЧАСЦЕ'ЛЬНІК м. Гушчар у лесе. ЧА'СЦЕР м. Расліна гарчак. ЧАХЛЕЦЬ незак. Брахаць, бегучы па следу звера (прасабаку). ШУРЛЯ'ЦЬ незак. Шпурляць. ІЛурляю іх з вады (акунёў на вуду). Асобна спынімся на некалькіх словах, якія маюць лексікалагічную дікавасць. ЕЛЕНА ж. Як i ў літаратурнай мове,— яліна, ёлка. Але ў мясцовай гаворцы гэта назва па сваёй марфемнай структуры адпавядае іншым назвам пашыраных дрэў: бярэзіна, хваіна, ас'ша, арабіна алёшына. РУ'ХНУЦЬ зак. Кінуцца. Рухнулі свінья. На першы гіогляд слова мае як быцдам зусім відавочную сувязь з рухаць, рушыць. Але верагодней, што яно знаходзідца ў прамых адносінах з гукапераймальным рухаць (рюхаць) — падаваць гукі (пра свіней). Гл. Г. Ф. Юрчанка. Аддзеяслоўныя i гукапераймальныя выклічнікі з адной вёскі. «Народная лексіка». Мн., 1977, c. 183. ПЕФ СНІ мн. Грудзі ў каня. Безумоўна, ад першапачатковага (запазычанага?) пёрсці з «папраўкай» па ўзору пёрсні ад пёрсцень — пярсцёнак. ІЗЕСЕ/ЛІКІ мн. Смарчкі. Утварылася гэта назва, верагодна, ад *весённікі праз варыянт *весёльнікі, з якога потым з «дапамогай» народнай этымалогіі атрымаліся весёлікі. Дарэчы, такога ж паходжання i назвы жураўля з гзтым жа коранем (весялун, весялёц i інш