Мяк! * Глухі моцны ўдар тупым прадметам Ням! Плёх! Па голым целе. Плясь! Сцёб! Пугай, дубцом, бізуном Таўхель! Тоўх! Трах! Трэсь! У грудзі, у бок (злёгку) Шарах! Моцны ўдар (любым спосабам Г па любым месцы) Шлёп! щ Па голым целе ў Яго моўныя кантакты з жывёламі Асноўным сродкам для падтрымання «моўнага» качтакту ca свойскімі жывёламі, як мне здаецца, былі інтанацыя, гучнасць i тэмор голасу. Усё гэта было на дзіва багатым. Калі добра ўслухацца, там можна было знайсці свае легата, андантэ, крэшчэнда i сфарцанда. A жывёла вельмі добра чуе «моўную. сітуацыю. Вось стадць запрэжаны конь, ногі дугой, расставіў вушы i дрэмле. Сена ў возе да верху. «Tp-p-pf» — крычыш яму з інтанацыяй «Ho-o-o!»,i ён ідзе. I наадварот: уносіць 'ідзе ў разнос' конь з гары, хамут з'ехаў на вушы, перадок б'е па задніх нагах, а ты гэтак лагодненька тузаеш нацягнутымі лейцамі: «Ho-o, конік, но-о». Але.ж голас твой просіць: «Hy, пацярпі, братка, яшчэ крыху, яшчэ». Для ўсякай жывёліны было i сваё спецыяльнае слова, каб паклікаць яе, адагнадь або адвярнуць 'направіць у жаданым кірунку'. Гэтыя словы даюцца ў табліцы. Сапраўды бясконцае яно — роднае слова. Дзівосна яію гучыць: л е т у ц е н н і — з а р а н к а — в е т р а з і — я сумую па т а б е — б ыв а й. Калі ж часам тут праглядаецца салёнае дзедаўскае слова, то яно ж вельмі прыдатнае да народных пачуццяў i думак. Жывая мова не для вегетарыянскага вуха. ё с ц ь там i многа слоў для 'адмоўных рыс чалавека. Але гэта не значыць, што людзі заўважаюць толькі благое. Добрае не патруібуё асаблівай назвы. Яно i ёсць добрае. Хтосьці сказаў: «Чым болын у мове народа назваў для гультая, тым больш працавіты гэты народ». У нас казалі: «Благому каню — нуга, а гультаю — мення». Мянушка, значыць
Дадатковыя словы
зехаў, патр^і, тэмбр, унбсіць
6 👁