ПАЛОСЬ. Пра неакуратнае рэзанне. Палось нажом nu пасьцілкі ды ўцэла. ПІ. Пра падачу гуку маціынай. Абоя сігналюць ni-i. Пі-пі — завуць цябе, бягі скарей. ПІК. Пра падачу гуку наогул. У машину залез — пік-пік. Каб мне сядзеў ні пік. ПІП. Гл. пі. Машина пыд вакном nin. ПІПІП, Гл. пі. Чуіш, ета tiinin табе, ныдзівайся. ПІСЬ. Пра піск. Пырысяткі пісь, пісь, ці бывала ты ім мылыка. ПІХ. Пра штурханне. У ямку ўліціцё, тады будзіць вам піх абоім. ПІХЕЛЬ. Toe ж. Пыдыйшоў, піхель яго ў плечи як бальшой. ПІХУНЬ. Toe ж. Етый піхунь у шутку, a тэй чуць ні гылавою у сажылку. ПЛЁСЬ. 1. Пра выліванне. Кружку вади плёсь ни агонь, айдзе ж ты кружкыю зальлеш. 2. Пра плясканне. У ладкі ўсё плёсь, плёсь, дужа ради били * ПЛЁХ. Пра пялёсканне, выліванне. Нясуць, а вида з відра плёх, плёхСальныю ваду плёх ни квасоль. ПЛІХ. Пра выстрал. Ты мне так ныдаеў, што я б цябе пліх i ўлажыла. ПЛЮСЬ. Гл. мігунь. Пыняў моду, прівик: вычамі плюсь, плюсе. Коля плюсь яму: ні пыднімайся. ПЛЮХ. Гл. плёх. Нясуць — іш шайкі плюх, плюх на мост. ПЛЯХ. Г л. джвух. 1. Табун у яго плях па житу, во пастух. 2. Плях яго сы ўсяе сілы. ПОР (порь). Пра порканне. Порь палкыю ў нору. ПРЫГ. Пра скакание, скокі. Конь спутиный прыг, прыг к калодзіжу. Прыг с крыши i кытануў пад лес. Ня ўмеў ён скыкаць, прыг, прыг i ўсё. ПУК. Пра паданне. Вецір пыдняўся, яблыкі пук, пук. Як мячик, пук с сука. Пук i сьпіць. ПУХ. Г л. пліх. Пух з ружжа, пух, а вутык у паміні там ні було. ПЫК. Пра няскладную гаворку. Зь яго такей чытаньнік: пик, пик i ўсё. ПЫК-МЫК. Калі нечага сказаць. Пык-мык, што яны скажуць. ПЫК-ШМЫК. Тое ж. Пык-шмык адно-другоя, а дзела ні гаворіць
Дадатковыя словы
крўжкыю, кытанўў, прівйк, піхўнь, шўтку
3 👁