Хто на лаву сеў, а хто на бёрны...» (Выбр. тв., 1956, стар. 235). ВАЗОН наз., м., р. -а. Хатняя расліна. Параўн.: «...усё ў кутках i за вазонамі ахутаў паўзмрок...» I. Шамякін, Пошукі сустрэчы, Полымя, № 11, 1959, стар. 35. ВАНДЗЭ71АК наз.у м., p. -a. Звязак якіх-н. прадметаў. Нідаўна тут прайшла кабёціна з вандзэлкам у руках. ВАУЧЬГНЫ прьш. Непрыгодны да яды, ядавіты (аб грыбах ці ягадах). Няможна ёсьці гэтыя ягады, яны ваўчыныя. ВЕТРЫЦЬ дзеясл., -yf -ыш, перах., незак. Ачышчаць збожжа ад пылу i смецця, сыплючы зверху тонкай струёй; смецце зганяецца ветрам у бок, а збожжа сыплецца ў якую-н. пасудзіну ці на пасцілку. Сягоньня паўдня вётрыла жыта. ВЕ'Я наз., ж., р. веі, мн. няма. Завіруха. Куды ты пойдзіш у такую вёю? ВГРЛЫ наз., толькі ў мн., зняважл. Вочы. Вытарашчыў вірлы сваё. BIPO'K наз., м., p. -pK-a. Невялічкая палачка з пракручанай дзіркай усярэдзіне, куды працягваецца нітка; пры дапамозе вірка навіваюць ніткі. Вірок зламаўся. ВІРХАВОТКА 1 (верхаводка) наз., ж., p. -i, мн. няма. Вада, якая ідзе на рацз паверх ільду. Ужб вірхавотка пашла, ціраз раку ні праёдзіш. ВІРХАВО'ТКА2. Рыба, якая трымаецца звычайна ў верхніх слаях вады. ВІСЛАВА'ЦЬ (веславаць) дзеясл., -у-ю, -у-еш, неперах., незак. Гнаць вяслом лодку. Віславаў проціў цячэньня, дык замарыўся. ВО'СІЦЬ (восець) наз., ж., p. 4. Будынак, у якім сушаць i мнуць лён. ВУ'НЬДЗІКА (вуньдзека) прысл. Вунь дзе. Вуньдзіка пашбу той чалавёк. ВЬГБАРСАЦЬ дзеясл., -ю, -еш, перах., зак. Выцягнуць з абутку (бацінка ці лапця) шнурок ці абору. ВЯРЭ'НЯ наз., аг., p. 4. Някемлівы, мешкаваты чалавек, няўдалы. ГАЛАРУ'Ч прысл. Без рукавіц, з голымі рукамі. Ня йдзі галаруч, надзёнь іспоткі