БО'ЙКА1 н а з ж p. -i. Бітва. Да чагб бойка даводзіць, скалёчылі чалавёка. БО'ЙКА2. Невялічкая бочачка з закрытым верхам, у якой б'юць масла. Выліла сьмітану ў ббику. БСУЙКА3 прысл. 1. Бойка. Брыгадзір выступіў бойка. 2. Лёгка i роўна. Ужываецца з дзеясловамі калоцца, шчапацца, біцца (гл. біць2), калі гаворыцца аб дрэве. Дуб бойка шчапаецца (арф.). Пёршы вос (дроў) бойка калбуся. БО'ЙКІ 1 наз., мн. лік ад бойка (гл. бойка1, бойка2). БО'ЙКІ2 прым. I. Бойкі (у розных значэннях). 2. Які лёгка i роўна колецца, шчапаецца. На гонту трэба бойкая ёлка. Прывязыи бойкую сасну. Гл. шчопкі. БРА'ЗГАЦЬ дзеясл., -ю, -еш, неперах., незак. 1. Рабіць шум ударамі прадметаў (металічных, гліняных). Клямка ў дзьвірах бразгая. Hi бразгай талёркамі. 2. Перан. Плявузгаць, гаварыць лішняе, балбатаць непрадумана, несур'ёзна. Цэлы дзёнь бразгала на рабоці; Добрая (жанчына) бразгаць не будзе (арф.). БРАЦГХА наз.} ж„ p. -i. Братава жонка. У браціхі такі добры хлопчык. БРУСО'К1 наз.f м., p. -к-а. Тачыльны камень прадаўгаватай формы. У Пітрака ўсякіх брускбу ёсь. БРУСО'К2. Частка грабель, куды набіваюць зуб e. На брускі бярозы ні хапіла. Параўн.: Добра, што ў таго якраз граблі на возе былі, то ён стаўпцом яму па лбе стукнуў. K. Крапіва, 36. тв., т. II, ДВБ, M, 1956, стар. 154. БРЬГНДА н а з а г у л ь н p. -ы. Валацуга, той, хто брындае (гл.). Брында ўсігда байіцца работы. БРЫ'НДАЦЬ дзеясл., -ю, -еш, неперах., незак. Бадзяцца, хадзіць без справы, без занятку. Дзё ты брындаў цэлы дзёнь? Аб жывёле. Накармілі дома (карову), дык толькі брындала па полі. БРЬГНДЬІ наз., адз. няма. Ужываецца толькі ў фразеалагізме біць брынды—хадзіць без справы, лодарнічаць. Гл. брындаць. БУ'БІН1 (бубен) н а з м., p. -бн-а. Бубен (музычны інструмент). БУ'БІН2. Той, хто бесперапынна гаворыць, выказвае сваё незадавальненне, бубніць сабе пад нос
Дадатковыя словы
ббйку, брускбў, брусок, бубін, бюць, бярбзы, бўбен, давбдзіць, калбўся, несурёзна, пблі, раббці, саснў, тблькі, хлбпчык, шчбпкі
16 👁