ДЗЕРАЗА', ДЗЯРАЗА' наз.} ж., p. -ы. 1. Лясная расліна, якая сцелецца па зямлі. Бабр. 2. Пераносн.: задзірлівы чалавек, От жэ дзераза, не падоляе, а сераўнб лёзе. Катка. ДЗё 'БНУЦЬ дзелсл., -y, -еш, перах. i без дап., зак. Выпіць гарэлкі. Бабр. ДЗЯГ наз., м., p. -а. Палоска лазы, падрыхтаваная для пляцення лапця. Бабр. ДЗЯЖНГК наз., м.у p. -a. Палатняны ручнік, невялікі,:ч махрамі; на яго кладуць спечаныя бліны, аладкі. Бабр. ДЗЯЛЯ'НКА наз., ж., p. -i. 1. Участак лесу. Усю дзялянку вусяклі. Слаб. 2. Кавалачак (порцыя) сала, мяса, каўбасы. Бабр. ЖУ'ЖАЛЬ наз., м., p. -ю. Попел. Жужалю c папяросы нараскідаў. Бабр. ЗАВГНЧВАНКА наз.} ж., p. Крышка з вінтавым нарэзам. Завінчванку згубіў, цяпёр чарніло вуліваяцца. Бабр. ЗАДЗЕ'ЦЦА дзеяслзадзёнешся, задзёнецца, зак. Прапасді невядома дзе. I дзё той наш ножык задзёўса? Бабр. ЗАМЕ'Т наз., м., p. -у. Сценка паміж шуламі. ЗакГнь за зам'ет, хай валяяцца. Бабр. ЗА'ТКАЛО наз., м„ p. -a, зняважл. Снбудаяцца, як заткало дурное. Бабр. ЗАСКА'ЛЬКО наз., агульн., p. -а. Чалавек, што жмурыцца ад блізарукаеці ці проста ад прывычкі. Бабр. ЗА'СЛАНКА наз., ж., р. -i. Металічная ці драўляная прылада, якой засланяюць печ, каб не выходзіў дух (цяпло). От раскідаласа мая засланка, й німа чым пёчы засланіць. Бабр. ЗГЛАМАЗДЭ'КАЦЬ дзеясл-ю, -eiu, перах., зак. Зрабіць (што-небудзь) неа.хайна, абы.з рук. То ж дзед згламаздэкаў такі крываклубуй (гл.) заслон. Бабр. ЗГМКА наз., ж., p. -i. Насенная дыбуля, якая адразу ўзыходзіць пасля сыходу снегу. Бабр. ЗЬВЯГА' наз., а г у л ь н p. -i: 1. Брахлівы сабака. От зьвягу найшлі на сваю голаву. Бабр. 2. У пераносн. сэнсе—пра чалавека. Бабр. ЗЯЛЁ'НКА наз., ж., р. -i. Разнавіднасць грыбоў зялёнага колеру. Зялёнкі дак тые растуць кучамі. Бабр. 8 Зак
Дадатковыя словы
вўсяклі, гблаву, дзялянка, жужаль, жўжалю, задзецца, замет, заскалько, згламаздэкаць, зьвягў, зялёнка, крываклўбуй, кўчамі, нбжык, папярбсы, растўць, снбўдаяцца
7 👁