СКАРО'МНІЦА. Гл. скарфшіна. У мянё шчэ шмат скаромніцы ёсьцяка. Кам. СКА'ЧКІ (скачкі) толькі мн. Вечарынка. Зьбірайся ды на скачкі пойдзем, кажуць, сёньня хлопцы з Рудні іграць будуць там. Узгур. СКЛІЗО'ТА (склізота) жан. Слізгота. На вуліцы склізота — на нагах не ўстбяць P. Ч. СКЛО'ПКА (склопка) жан., асудж. Жанчына, якая л ю б іць многа гаварыць. А гэта склопка ўсё бёгае па ся л ё i мёле языком. Бяс. СКНЭ'РА (скнэра) агульн., неадабр. Скнара. От скнэра, дык скнэра! У яе ні вырвіш нічога. Hap. СКО'БЛЯ жан. Прылада для саскрабання кары з дрэва. Пазыч, Іван, мне сваю скоблю. Кам. СКО'РАМ (скорам) мужч. Сала, здор, тлушч. Вышаў скорам, то трэба гуркі i цыбулю ёсьці. Уж. СКО'ЧКА (скочка) жан. Дзіцячая гульня «ў класікі». Усе малыя дзёці вёльмі ж любяць у скочку гуляць. Борк. СКРОЗЬ (скрось) прысл. Усюды. Цяпёр скрось людзі добра жывуць, а ранёй не так было. Кук. СКУ'БСЦІ (скубсьці), -у, -еш; незак. тр. Кляваць. «Hy як, рыбакі? Скубёць сягоньня?»—«Кажуць, лавілі на Малых Швакштах на шыціхаў, добра скубла». Ст. B. СКУ'РЧЫЦЬ (скурчыць), -y, -ыш; зак. тр. Скамячыць. Як хапіла мянё злосць, вырвала я ў ягб з рук гэтую самую бумашку i скурчыла яе. Кам. СЛА'БА (слаба) прысл. 1. Дрэнна. Слаба яны рабілі, таму i мала палучылі. P. Ч. 2. Мала. Муж мой слаба грошай зарабіў у гэтум месяцы. В. В. СЛАБОЕ (малакб) прым. Малако, якое лёгка выдойваецца. Нашу карбуку добра даіць, бо малакб слабое, а ў Ганусі ад яе каровы дык пальцы баляць. Пл. СЛАНЕ'ВІКІ (сланёвікі) адз. сланёвік. Сандалі. У сыботу жынка ёгдзіла на кірмаш, куш'ла сланёвікі, але я іх прадбу. Так ціснулі, проста як за сэрца ціснулі. Заб
Дадатковыя словы
бўдуць, вўліцы, ганўсі, грб, жывўць, карбвы, карбўку, кушла, нічбга, прадбў, рўдні, скаромніца, скбрам, скбчка, скбчку, склбпка, склізбта, скобля, скубсці, скўбла, скўбсьці, скўрчыла, скўрчыць, сланевікі, сыббту, сягбньня?»—«кажўць, тамў, цыбўлю
7 👁