апаланні зерня, круп. Мно'га апа'лінаў? Занясі' кура'м* хай перабо'раюць. Бяс., Сал. АПАЛО'ЙКА (апало'йка) жан. Галоўка кіслай капусты. Ве'льмі ўсе лю'бяць ў нас апало'йкі, дык на зі'му паста'вілі ква'сіцца. Кар. АПАРНЯ' (апарня') жан. Зямлянка, у якой адпарвалі матэрыял для абадоў. У зямлі' апарня' вы'капана. Там палк/жаць іпол, напха'юць іпа'лаік. I цэ'лаю ноч ла'ляць уіні'ізі, ікаіп па'лкіі раопа'рылііся, тадьТ гнуць абадэ'. Цял. АПАФТ (апа'рт) прысл. Асобна. Чырво'іныя я'блыкі трэ'ба апа'рт палажы'ць. Цял. АПЕ'ЛЬКА (апе'лька) жан. Пятля для кручка. Зрабі', дачуТпка, апе'льку ў каўняры'. Сал. АПІ'КУР (апі'кур) мужч. Гультай, абібок. Што ж гэ'та за апі'кур такі', ні гра'ма ня хю'ча працава'ць. Гум. АПІСА'ЦЬ (аоіеа'ць), -y, -аш; зак. тр.} перан. Ссекчы скуру пісягамі. Ах, кап табе' чорт ску'ру апісо'ў. В. B. А'ПКА (а'пка) жан. Гл. апелька. Не мс/жа гульта'іна а'пку зрабі'ць у спадні'цы — хо'дзіць ca шпі'лькай. Варн. АПЛЭ'ВУХ (аплэ'вух) мужч. Непаваротлівы, неахайны чалавек. Аплэ'вух гэ'ты, апусьці'ў кры'льля, смаркачэ' ве'чна блішча'ць на вуса'х. Дук. АПЛЯСКА'ЦЬ (апляска'ць), -аю, -еш; зак. тр. Абабііць, іпрыбіць разоркі іградак рыдлёўкай пасля ўскопвання. Ускапа'ла, тады апляска'ла гра'тку. Лях. АПЛЯТА'НІК (аплята'нік) мужч. Гліняны гаршчок, аплецены дротам. Я то'жа насі'ла ба'цьку е'сьці ў аплята'ніку, як ён на тра'ктары рабі'ў. Аздз. АПО'ЛІНЫ (апо'ліны) толькі ў мн. Гл. апаліньн Апо'ліны ляця'ць, я ш кажу', a гру'ца астае'цца. Хож.г Ніз., Шут. АПО'ЛУШКІ (апо'лушкі) толькі ў мн. Гл. апалаечка. Вазьмі' ў дё'ткі ало'лушкаў. Пр