Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1981). Частка 7

Петр.); Жывём мы ў задний хаце, у трысцённіку. (Хальч, Ветк.). Параўн. трохсцёнак, трохсцёнка, трохсцённік, трысцён, трысцёнак. ТРЫСЦЁ' н., зборн., тое, што трасце. Трысцё я заўсёды чышчу канапляным маслам, глянь яко жоўтае, слізкае (Кірава, Жлоб.); У бёрдзі ўсё трысцё паламалі (Нісімкавічы, Халочча, Чач. + Грушаўка, Добр.; Пярэдзелка, Лоеўск.). Параўн. тросце. ТРЬІСЦІ'ЦЬ незак. ссукваць. Трысціла ніткі, каб падшыць валёнкі (Забалацце, Пятровічы, Раг.); Цэлы дзень сядзіць i ніткі трысціць: кохту вязаць, у адну тонка будзе i холадна (Неглюбка, Ветк. + Багданавічы, Карм.; Будкі, Hap.; Кароткавічы, Жлоб.; Прудок, Kaлінк.). ТРЫЦЦАТКА ж. дошка (таўшчынёй у 30 мм). На хату спатрэбяцца дошкІ: i трыццатка, i сорокоўка, i пяцідзесятка (Грычынавічы, Людзяневічы, Жытк.); Доска вершковая, паўвершковая — ета шалёўка, цеперака трыццатка, сорокоўка (Чалюшчавічы, Петр.). // цвік (даўжынёй 30 мм). Трыццаткай прыбіваць любата: по разу стукнуў, а он уже там (Людзяневічы, Жытк. + Багуцічы, Ельск.). ТРЬІШЧОНЫ прым. ссуканы. Кохта грубая палучылася, ніткі трышчоныя былі (Бабічы, Чач.). ТРЭ'БАКА прысл. трэба. Трэбака зоўтра грады пополоць (Грычынавічы, Жытк.). ТРЭЪАЦЬ незак. патрабаваць. Сёдні іх на дапрос трэбалі зноў (Стаўбун, Ветк.). ТРЭ'ИКА аг. 1. мяльшчык (-шчыца). Трэйкам хіба лёгка прыходзіцца. Ну-ка ж паджвогай рукой (Баравікі, Светл.); У калхоз хадзіла па 20 трэек (Калінк., Хойн.). 2. мяліца. Васіль! У трэйцы зламалася ручка, зрабі новую (Багуцічы, Ельск.). ТРЭИЦЯЖА ж., тое, што трацяк. Наша трэйцяка ўжо велікая, але шчэ не побегала (Замосце, Калінк.). ТРЭ'НБУХ м„ анат. сычуг. А еты трэнбух i ядзяць: чысцець, апаруюць, мыюць, а тоды жарыць (Палессе, Чач.). // зневаж. страўнік, жывот. Пойдзем, напіхаем чым свае трэнбухі (Быч, Карм.). ТРЭ'ПАНКА ж. лён (вытрапаны). Раней трэпанку здавалі ў гасударства, сколькі кому трэбо було здаць: п'яць кому, кому дзесяць кілограмуў (Стадолічы