Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1980). Частка 6

веліка бочка, ля ста'ўніцы i жорнава навек стаялі (Рудня, Кадінк.). СТАУПЕ'Ц (СТОУПЕ'Ц) I м., заал. судак. Ну І уме-, еш ты відумляць, шо зловіў аж дзесяць стоўпце'ў: іх ужэ пошчы нэма ў нашой рэці (Грушаўка, Нар.). СТАУПЕ'Ц II м., спец, брусок (грабель). Стаўпе'ц тожа бярозавы, можа быць альховы i з другога дрэва (Баравікі, Светл. + Н. Гута, Гом.; Харомцы, Акц.). СТАУЛЯ'НАЧКА ж„ памяти, чарачка. За адзін год зрабілася як стаўля'начка (Баравікі, Светл.). СТА'УЧЫК (СТО'УЧЫК) - м„ памяти, услончык. Ста'ўчык гэты шчэ дзед мой майстраваў (Тульгавічы, Хойн.); Памый, донька, ста'ўчыкі (Горваль, Рэч. + Кабанаўка, Жлоб.; Славань, Светл.); Я думаю, хто сто'ў-ў чык выцягнуў. А ён з сто'ўчыка прыгая, мо ў больніцу запруць (М. Аўцюкі, Калінк.). ■ СТА'ЦША ж., ткацк. станіна. Ста'ціва зусім плохою стала (Сямецічы, Петр.); Ля ста'цівы i калыску стаў, заплача — калыхнеш (Гогалеў, Калінк.); А ў ста'ціву мы становім небо (Дарашэвічы, Петр. + Стадолічы, Лельч.; Юравічы, Жытк.). Параўн. ста'цівіна. СТА'ЦІВIНА ж., тое, што ста'ціва. Нясі шчэ адну ста'цівіну (Каравацічы, Рэч.); Ста'цівіны мае нешта вельмі старыя, каб хто новыя здзелаў (Углы, Нар.). СТА'ЦЦЕ н. хвароба. Падкінулася да яго ста'цце а прыстрэку, ледзь адхаялі (Граб'е, Акц.). СТАШЧА'ЦЬ зак. пахудзець. Дужа сташча'ў ён (Heглюбка, Ветк.). СТАЯ'К I м. 1. грубка. Мой чалавек сёлята пераклаў стаяка' (Чалюшчавічы, Петр.); Нема цепер у нас стаяко'ў, a толькі печы простыя (M. Аўцюкі, Калінк.); 2. комін. Стая'к шырэйшы рабіць нада було: дыму як багата, дык на хату прэцца (Іванаўка, Хойн. + М. Аўцюкі, Калінк., Піркі, Браг.). Параўн. стая'н. СТАЯ'К (СТОЯ'К) II м. від вулля. Булей, які выдзеўолены з колоды, як стоіць, зовут стояко'м, а як лежыць на Дзерэве — лежаком (Заходы, чЛельч.-ЬБагуцічы, Ельск.; Марозавічы, Б.-Каш.). СТАЯ'Н м., тое, што стаяк I у 2 знач. У нашай печы стая'н пачынае развальвацца (Цешкаў, Нар. + Ст. Краснае, Рэч.). СТАЯ'НКА ж. стойка. Яна i без стая'нк! навучылася