Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1980). Частка 6

СТАРУ'ХА ж. старыца. Найшоў мой хлопец на стару'ху з вудачкай (Дземідаў, Нар.). Параун. стары'к у I знач. СТАРЧА'ВЫ прым. корань дрэва (галоўны). Есць гіелкія корні, а гэты старча'вы (Дуброўка, Добр.+Аравічы, Хойн.). СТАРЧАКА' прысл. старчаком. Напіўся, дык з усіх уатырох старчака' паляцеў (Крыўск, Б.-Каш.). СТАРШЫНГХА ж. жонка (старшыні). Прыходзіла до нас у госці старшыні'ха (Грушаўка, Нар.). СТАРЫ'К м. 1. тое, што схару'ха. Стары'к нашай рэчкі ўжэ зацягнуўся травой i цінай (Янова, Ветк.); На стары'к ужэ ўсе забыліся, што там лавілася рыба (Hopкаўшчына, Карм. + Углы, Ельск,; Холмеч, Рэч.; Арэвічы, Хойн.); 2. дрэва (старое). У лесе старыко'ў было немнога (Храпавічы, Браг); 3. месяц (поўны). На старыку' нельзя косы абразаць (Холмеч, Рэч.). СТАРЫЧО'К м„ памяти, да стары'к у 3 знач. Заўтра-старычо'к наступав (Дзям'янкі, Добр.). СТАРЭ'ЗНЫ прым. састарэлы. Карова старэзнаястарэ'зная, восенню здаваць буду (Бялёў, Жытк.). СТА'ТУИ м., неадабр. чалавек (нязграбны). Вось ста'туй пайшоў непаваротлівы (Холмеч, Рэч.); Ста'туй х ты нягодны, непаваротлівы (Неглюбка, Ветк.); Чаго ты стаіш на парозі, як ста,'туй? (Хізы, Ветк.). СТАУ I м. в.адаём (штучны). Стаў у нас ёсцека даўнішні, его вукапалі шчэ гадоў мо сорак назад (Холмеч, Рэч. + Неглюбка, Ветк.). СТАУ II м. зямля (зарослая хмызняком, балотная). Сёлета будуць разрабащваць стаў (КагГань, Рэч.). СТАУ III м., тое, што ставы'. Садзісь за стаў i пачынай ткаць (Бялёў, Жытк.). СТАУБНЯ'К м., спец, частка сахі. У маёй сахі зламаўся стаўоня'к (Неглюбка, Ветк.). СТАУБУ'Н.Г м. гладыш. Стаўбу'н з молоком спусці ў пограб (Карчовае, Хойн.). СТАУБУ'Н II м„ бат. кветканоснае сцябло (Цы'булі). Наша цыбуля ўся ў стаўбуны' пайшла (Новая Дуброва, Акц.); Цыбуля ў стаўбуна'х стаіць (Зарэчча, Жлоб. + Юравічы, Калінк.). Параўн. стрэ'лка ў 1 знач. СТАУБУНО'К м., памянш. да стаўбу'н I. Стаўбуно'к І гаршчок — ета не одно i то жа (Святое, Жлоб.). СТА'УНЩА ж. бочка (для збожжа). Ста'ўніца