Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1980). Частка 6

парасла (Барталамееўка, Встк). Параўн. сло'ній, сон I, со'начнік, со'нкі, со'нца, со'ўнешнік. ' САНАПРА'ДКА ж. самапрадка. Санапра'дка стаяла калядечы (Ухоў, Ветк.); Пралі лён на санапра'дку (Haсовічы, Добр.-)-Быч. Карм.; Неглюбка, Стаўбун, Хізы; Встк.). Параўн. санапра'ха. САНАПРА'ХА ж., тое, што санапра'дка. Дай-ка мнё твае санапра'хі, іна добра цягне (Залессе, Чач); Зрабіў мой Сцёпка калісь харошую санапра'ху (Загор'е, Чач.-}-Стаўбун, Ветк.). СА'НЕЧКІ то лькі mh., памянш. да санкі. Пастаўлю пад паведцю са'нечкі, аж німа — узяў хтось (ПруДок, Калінк.). CA'HKI толькі м н п е р а н. ніжняя сківіца. Дужа баляць мае са'нкі — ніяк роту не разіну (В. Нямкі, Ветк.). СА'НЬКІ то л ы іі мн„ тое, што садоаду'жкі. Цімох на са'ньках муку прывёз (Грабава, Жытк.+М. Аўцюкі, Kaлінк.); Цэлы дзень коўзаўся б на са'ньках (Ламавічы, А к ц - Параўн. самату'жкі (самацю'жкі), самаця'жкі. САПА' Ж. матыка. Сапа' — ета прылада для апрадоўкі зямлі (Стаўбун, Ветк.). Параўн. сапа'чка, са'пка, се'чка ў 1 знач. САПАВА'ЦЬ незак. матычыць. Я буду сапава'ць бульбу (Дуброўка, Добр.); Бульбу сапу'ем, полем, а падрасце — апкапуем (Там жа). СА'ПАВЕЦ м. сап. Са'павец бывае ў коней (Дарашэвічы, Петр.). Параўн. сапа'тка. САПА'ТКА ж., тое, што са'павец. Ой, цяжкая хвароба сапа'тка (Забалоцце, Раг.). САПА'ЧКА ж. тое, што сапа'. Возьмі сапа'чку да ограбі бульбу (Букча, Жытк.). Параўн. са'пка, се'чка ў 1 знач. САПЕ'ТКА ж. 1. кош (лазовы з двюма ручкамі). Для пераноскі торфа ў руках рабілі сапе'тку. Натапчы поўную сапе'тку сена i дай карове. Сапе'ткай торх носяць, бульбу (Дубраўка, Добр.); 2. вулей. Раней дзелалі сапе'ткі з лазы i абмазывалі глгнай (Карма, Добр.). САШ'ЛА аг. сапун. У яе мужык сапі'ла: сядзіць i сапр, а слова ні скажа (Дубраўка, Добр.). САПША'ЦЬ незак. супыйяць. Апяць нас у дарозе сапіна'юць (Грушаўка, Нар.). СА'ПКА ж., тое, што сапа'. Са'пка такая вострая