Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1976). Частка 2

КАРАНЕ'Ц м. корань. А гуркі пажоўклі мае, якіясь чэрві каранцы паелі (Піркі, Браг.). КАРАНЕ'УКА ж., foe, што каганка. Налі ў каранёўку баршчу (Барталамееўка, Ветк.). П араўн. каўган, каўганка ў 1 знач., коган. КАРАННЬР прым. конь-караннік. Во здаровы каран- ' ны конь еты! (Хізы, Ветк.). КАРАНТЫШ м. дзіця (н е в я л ік а е). У нас ё багатакарантышоў (Хізы, Ветк.). КАРАПУ'З м. дзіця (тоўстае, н евя л ік а е). Гэты карапуз ніяк не расце (Дубраўка, Добр.); Нада ты мне, такі караіпуз (Салтанаўка, Б.-Каш.). КАРАСІ'ННІЦА ж. каністра. Карасінніцы часта абпляталі лазой, каб не біліся (Любань, Б.-Каш.). КАРА'СЛГВЫ прым. 1. карослівы (n pa чалавека, ж ы вёлу). Вельмі караслівы быў сусед (Гармавічы, Жлоб.); Караслівы конь воза не цягне (Запясочча, Жытк.); Карасьлівага каня серкаю абкурвалі (Зарэчча, Жлоб.); Раней карасьлівых каней лячылі чамярыцай, а ціпер серкаю (Чарняцік, Б.-Каш.); 2. шурпаты (npa б у л ь б у). Не глядзі, што бульба караслівая, зато смашная (Піркі, Браг.}; В4 етам гаду пашді ўся караслівая картопля (Калінін, Хойн.); Карасліваю картопляю будам карміць пака цяпер свінней (Астрагляды, Браг.+М. Аўцюкі, Калінк.; Хальч, Том.). П араўн. карослівы. КАРАСТО'УНІК м. кветка (сіняя л ясн ая). Карастбунік мае рэзнае лісце (Марозавічы, Б.-Каш.). КАРА'СЬ I м. рыба. Карась наша лесная рыба, жыве ў азёрах (Хізы, Ветк.). КАРА'СЬ II м. падосак. Kapaci нідаўно стал i на вось класці (Чабатовічы, Б.-Каш.). КАРАТА'ИКА ж. армяк. I каратайку надзявалі, калі не было чаго зімой надзедь (Насовічы, Добр.). П араўн. каротчык. КАРА'УКА ж. 1. тое, што карак. Вазьмі караўку да сатры са стала (Запясочнае, Маз.); Гэтыя караўкі трэба перамыдь i высушыць (Багуцічы, Ельск.); Каравак назьбірала да занесла ў краму (Задуб'е, Раг.+Быч. Карм.; Харомцы, Акц.; Хвойнае, Хойн.); 2. перан., зневаж. ганарлівед. От караўка, як прыехала з горада, нос задрала (Забаладце, Раг.). КАРА'УШК м., тое, што каравачнік (каравашнік). ГІашлі хутчэй, караўнікі прыехалі (Піркі, Браг