Матэрыялы для дыялектнага слоўніка Гомельшчыны (1976). Частка 2

ЗЛІКА'ЦЦА незак. сябраваць. Чаіго ты з ім злікся, было б за што, ён табе не пара (Амельна, Раг.)..ЗЛГЦЦА незак. свярбець. Папрэла скура паміж пальцаў, дак зліцца (Холмеч, Рэч.). ЗЛГУНІЧАК м. гаршчочак. Схадзі, Нінка, у каморы вазьмі зліўнічак ды прынясі мне (Тульгавічы,Хот.}. ЗЛІШЬІ'ЦЦА зак. пасябраваць. Злішылісь тые хіліганы між сабою (Вуглы, Hap.). Параўн. зляскацца. ЗЛОТ м. грош. Хвароба стоіла раней тры злоты (Харомцы, Акц.). ЗЛЬІБЕДА' аг. злосиік. Такі ж ужо жадны,,такая злыбеда, што божа мой! (Навасёлкі, Петр.). ЗЛЫ ТІЧ м. повад (якім звязваюць дзвюх жывёлін). Падай злыігіч, ато паўцяікаюць (Тушьгавіічы, Хойн.). ЗЛЬГДЗЕНЬ I м. скнара. Ну i злыдзень, усё забярэ i мала (Ломыш, Хойн.); Першы злыдзень на сяле, зімой сьнегу не выпрасіш (Халочча, Чач.);'У мяне не хапае слоў, каб расказуваць пра гэтага злыдня (Буйнавічы, Лельч.); Не дзіця, а злыдзень нейкі на галаву маю (Халочча, Чач.). ЗЛЫ'ДЗЕНЬ II м. кадык. Ого, які злыдзень вырас (Марозавічы, Б.-Каш.). ЗЛЬГДНІ толькі мн. беднасць. Зльідні могуць быць толькі тады, калі іх хто нашлець (Касцюкоўка, Гом.); Ой, няхай яго злыдні з'ядуць (Баравое, Лельч.). ЗЛЫДЗЁ'НЫ прым. прагавіты. Ох, у Варкі злыдзёная карова (Дзямянкі, Добр.). ЗЛЮ'КА аг. чалавек (злы). Злюка ў мяне- сусед. I яна злюка, разыйдзецца, дык як гадзюка шыпіць (Забалацце, Раг.). ЗЛЯ'К М; толькі адз., тое, што злёк. Баба-Дзянісіха, царства ёй нябеснае, лячыла зляк, а цяпер няма каму (Шарпілаўка, Гом.+Лоеў, Баравікі, Светл.). ЗЛЯКА'ЦЦА зак. спалохацца. То ж трэбо так злякацца, то й слово не можа промовіць (Грушаўка, Нар.); Адз]н хлопец як злякаўся, дык не гаварыў гадоў да дваццаці (Праконаўка, Добр.+Аравічы, Хойн.; Быч, Карм.; Васільеўка, Том.; Заходы, Рэч.; Харошаўка, Добр.; Холмеч, Рэч.). ЗЛЯПГЦЬ зак. збудаваць. Зляпіў сабе маленьку хацінку i буду жыць паціхеньку (Хальч, Ветк.+Амельна, Раг.). ЗЛЯ'СКАЦЦА зак., тое, што злішыцца. Мой зляскаў