ДЗЕВЯЦЬСІ'Л м. бат. дзівасіл. Дзевядьсіл — на гор* ках расце, цвіце жоўтым цветам (Ручаёўка, Лоеўск.). ДЗЕВЯЦЬСІ'ЛЬНЫ прым. дзівасільны. Дзевяцьсільны корань у мяне ёсць (Пярэдзелка, Лоеўск.). ДЗЕДI м. прадзед. А мы бацькавага дзёда тожа дзедам завом (Насовічы, Добр.). ДЗЕДII м. сноп (першы зжаты). Першы сноп, або дзед, ставім пасерадзіне, а кругом другіе снапы, i ўсё называецца бабкай (Холмеч, Рэч.). ДЗЕДIII м. бабка (з бульбы). Сёння я спяку дзёда (Неглюбка, Ветк.). Параўн. дранка I, драчонка. ДЗЕ'ДКІ толькі мн. чартапалох..Побацце, людзі добрый, у адных дзедках прышоў (Падварак, Лельч.). ДЗЕ'ЖКА м. бочка. Муку трымалі ў дзёжках такіх круглых, драўляных (Піркі, Браг.)» ДЗЕ 'ЖНІК м. века (дзяжы), Таня, ідзі накрый дзеж нікам дзеж ку (Кароткавічы, Ж лоб.). Параўн. дзяжнік. ДЗЕ'ЙКАЦЬ незак. распускасць (чуткі). Дзёйкаюць, што грошай дабавяць (Неглюбка, Ветк.). ДЗЕЛЬ прысл. дзе-небудзь. Ты дзель назбірай груш i яблык i нахавай (Хойнікі). ДЗЕЛЯ 'НКА ж. свежына (што даюць суседзям). Занясі дзелянку Хадоры (Ж лобін). Параўн. дзялёнка. ДЗЕРАВЕ'НЕЦ м. вясковец. Дзеравёнцы цяпер не хужай гарадскіх жывуць (Воранаўка, Карм.). ДЗЕФАВО н. скабка. Выцягні мне дзёраво (Вуглы, Ельск.). ДЗЕРАВЯ 'НІКІ толькі мн. калодкі драўляныя (абуў так). Я такіх дзеравянікаў уж о не ндсіў (Багданавічы, К арм.). Параўн. дэраўянікі. ДЗЕРБАЛЬЕЗНУЦЬ зак., іран. выпіць (гарэлкі). Залішне дзербалызнуў ты сёння i (Камсамольскае, Рэч.). ДЗЕРБІНА' ж. аблога. Дзербіна дзеда Якава зарасла карчамі (Пагоннае, Хойн.). ДЗЕРГА'Ч (дзеркач I) м. драч. Дзергач дзярэ — агонь кладзе, агонь патух — дзёргач папух (Піркі, Браг.); E такія птушкі дзеркачы (Холмеч, Рэч.). Параўн. дзяргач, дзярун. ДЗЕРГА'ЧII м: венік (змецены). Пашаруй падлогу дзеркачом (Холмеч, Рэч.). Параўн. драч 1, дзяркач. ДЗЕРУ'Н м. дранік. Дзеруны ca смятанай вельмі смачныя (Вуглы, Ельок.). Параўн. дзярун, дран, драчонік