Лущить—Л*Ьс осЬка 312 лучыць i ў нас мае цэлую сямью слоў як-то: луч, што злучае адноздругім; лучыць злучаць разрозьненнае; лучыцца, злучацца разрозьненаму i г. д. ЛУЩИТЬ, лушчыць, лускя, лушпіня; лузгяць, лузга; лускаць, выдаваць характэрны трэск як нры лушчэньні. ЛЫЖИ мн. дошчкі акія прывязуюць да ног да хадзьбы на сьнегу; фты, іртовы; ірцяр, хто займаецца яздой на i ртах. ЛЫКО ср. лыка, лыкі; лут, луток, луцьц£; лутяць зьдріраць луты з дрэва, скуру с цела. Пашоу раз Алекса у лес драць луцьцё (Сержп. с. 37) Вазьмі, сваце, добры лут, Гані сучак ў цёмны куш. (Барыс.). ЛЫСИНА ж. лысіна, лысы, лысуць, лысяты, лысяч. ЛЬГОТА ж. палёгка, большая воля, свабода; польга, польгатны; польгаць. Ніякай ні ў чым польгі, польгаці няма. Мой балыиак польгатны, але мяншак пойдзе ў солдаты. ЛЬНУТЬ да ча?о, ліпнуць, прылигаць у шчыць, прылігіаць; глшнуць, прыгл/п. Гліпне смолой да рук. Сухая кашуля да цела яя гліпне. Слова не страла а да сэрца гліпне. Прыгліп да матчыных грудзей. ЛЬСТЕЦ м. пахлубнік; л/зус. о лъвыи, л*?вы, лува, ляв/ца, ляўко, леўка, ляў ша (ляўшу завуць яшчэ: манькут), ляўшяк. ЛЪЗЛЫИ, поўзлы, апоўзлы, апоўзьлік. ЛЪНЬ ж. лень, лян/вы, лунасьць, лянько, лян/цца. ЛЪНТЯИСТВО, ляніўства, гультайства; гультяйства. ЛЪПИТЬ штог ляп/ць, лупны, ляпунь, ляпок, л р п к і, Л'пкасьць, луплівы, вылепак, зьлгпак. ЛЪПОТА, хараство. ЛЪСОСЪКА ж. лядо, пясека. Л я д ом называюць высечаны лошар лесу са зваленымі суччамі i