Знамен— Зной ЗНАМЕНИТЫЙ, елаўны, вельмі вядомы; славэтны. ЗНАТЬ, ЗНАВАТЬ што, каго; быць знаёмым, ведаць каго па яго фізычных азнаках: знаць, знаю, знаўмы. Беларуска*' мова строга разрожнівае— знаць i ведаць. Можна чалавека знаць.па яго азг паках фізычных, але няведаць што ён такое ў сваей душы. Я ня ведаю наго ты хочаш. Я i знаць ня знаю i ведаць ня ведаю. Пазнаеш яго з учынкаў яго. Я ня знаю хто зрабіў, але ведаю што блага зрабіў. Знаць жабу па пліганьню, а сокала па палету. У гэтам значэньні дзеяслоў гэты пераходзіць у прысл,: Знаць табе там добра. Знаць табе Настулька замуж хочаца што ў цябе сьлёзанькі ня коцяцца. Знаць па вчсельлю, шп.о не татачка аддаець, не мамачка благас..*ў іець. Знаць дурня па чырвонай шапцы. Каб;,юе знацъцё, што ў кумы піцьцё i сам-бы пайшоў i дзетак павёў. Як хто знае, так сьпявае. 3HAHIE ср. вуда, вудны. Навука веду дае. Без нявукі няма веды. Каб тое веданьне дзе спатыкнешся! Ведныя ў навуках людзі казалі. о ЗНАТНЫЙ, відны, прыкметны, слаўны; вызнучны, вь/датны, прыкметны, знам?нны. ЗНАТОК м. практычны, умелы, які знае вартасьць чаго; знавуц, знаўство. ЗНАЧЕН1Е ср. значэньне. ЗНАЧИТЕЛЬНЫЙ, значны. Значны лік людзей было. ЗНОБИТЬ каго, зябіць, зябіцца, зябкі, зяблівы, зябкасьць. Зазяблі азяблц рукі. Зябіць i трасе ўсяго, бо зязябіўся ў дарозе. Зябкі дзень. Зябкасьць чуецца ў паветры. ЗНОЙ м. гарачыня ад сонца; прь/пар, упал, сьпука. У сам поўдзень, ў сам прыпар жнуць. Ад самага Купальля пачаліся упалы, гарачыня. Сьпека, сьпякота парыць