Зазноб— ЗаиндвЪть леньне, зазяба: улюбіць наго ў сябе; заскам/ць, зяскамка, заскомачка, заскомінка. ч Бель на рэчаньцы бяліла сабе сэрца \ ' заскаміла Заскаміла малайцом, павянчана з Иые i скаміць мае серца, знаць бяду чу. Як пабачыла я свае дзіцятка, заскамела душа, заныла сэрца (Полацак i Дзісна). Заламаць нешта вострае, тонкае ў целе; заскам/ць, заскаб/ць, застрам/ць, закалоць. Заскаміла сабе палец шчэпкай. Па ім калі чорт пабяжыць i то нагу заскаміць (аб пушным сваім хлебе іронізуе вітабскі беларус). Застраміў будыль у палец. Закалоў нечым руку. Скаміііь, спэцифічнае пачуцьцё шчыплючага болю: Заскамелі. рукі палошчучы на марозе бялізну. Скаміць рана; скамяцъ старыя костачкі. 3 А ЗО Л Ь Н Ы Й, дакучлівы, апрыкроны. З А З ОЛ м. навар попслу; луг, жлукто. З А З У Б Р И Т Ь, у чым зубрынм ёсьць, крывыи зубкі; зазуб/ць, зуб/цца, назуб/у; закарбавдць, пашчарб/ць. ЗА ЗЫ В А ТЬ кагОу заклікаць, заклікдньне. З А З Ъ В А Т Ь С Я засалупуніцца, засалупіцца, салапяка. ЗАЙ ВЫ Й, зоь/тны, л/шні, не заняты. ЗА И К А Т Ь, заікаць, заікацца, за/клівы, за/клівец. ЗА Й М А Т Ь, пазычаць; занімяць. Пазычыў гроты, дабро, рэч. Агонь займае дровы. Вада заняла сенажаць. Ен заняў мае мейсца. ЗАИ М СТВО ВАН 1Е запазычаньне, зепазычдць, запазычка. З А И М О Д А В ЕЦ м. пазь/тчык, пазытчыцкі. ЗА Й М О И М ЕЦ м, пазкчнік, пазычніцкі. ЗА И Н Д Е В Ъ Т Ь, пакрыцца іглістым лёдам; заш ацьвуць, зандець. Ш а ць выступае пасьля крэпкіх удаўцом
Дадатковыя словы
в^ць, зазубіць, засалуп^ніцца, заскабіць, застраміць, заіклівец, заіклівы, збь/тны, зоьітны, зубіцца, лішні, назубіу, пазьітчык, пашчарбіць, спэцйфічнае
3 👁