Зазноб— ЗаиндвЪть леньне, зазяба: улюбіць наго ў сябе; заскам/ць, зяскамка, заскомачка, заскомінка. ч Бель на рэчаньцы бяліла сабе сэрца \ ' заскаміла Заскаміла малайцом, павянчана з Иые i скаміць мае серца, знаць бяду чу. Як пабачыла я свае дзіцятка, заскамела душа, заныла сэрца (Полацак i Дзісна). Заламаць нешта вострае, тонкае ў целе; заскам/ць, заскаб/ць, застрам/ць, закалоць. Заскаміла сабе палец шчэпкай. Па ім калі чорт пабяжыць i то нагу заскаміць (аб пушным сваім хлебе іронізуе вітабскі беларус). Застраміў будыль у палец. Закалоў нечым руку. Скаміііь, спэцифічнае пачуцьцё шчыплючага болю: Заскамелі. рукі палошчучы на марозе бялізну. Скаміць рана; скамяцъ старыя костачкі. 3 АЗОЛЬНЫЙ, дакучлівы, апрыкроны. ЗАЗОЛ м. навар попслу; луг, жлукто. ЗАЗУБРИТЬ, у чым зубрынм ёсьць, крывыи зубкі; зазуб/ць, зуб/цца, назуб/у; закарбавдць, пашчарб/ць. ЗАЗЫВАТЬ кагОу заклікаць, заклікдньне. ЗАЗЪВАТЬСЯ засалупуніцца, засалупіцца, салапяка. ЗАЙВЫЙ, зоь/тны, л/шні, не заняты. ЗАИКАТЬ, заікаць, заікацца, за/клівы, за/клівец. ЗАЙМАТЬ, пазычаць; занімяць. Пазычыў гроты, дабро, рэч. Агонь займае дровы. Вада заняла сенажаць. Ен заняў мае мейсца. ЗАИМСТВОВАН 1Е запазычаньне, зепазычдць, запазычка. ЗАИМОДАВЕЦ м. пазь/тчык, пазытчыцкі. ЗАЙМОИМЕЦ м, пазкчнік, пазычніцкі. ЗАИНДЕВЪТЬ, пакрыцца іглістым лёдам; заш ацьвуць, зандець. Ш а ць выступае пасьля крэпкіх удаўцом