Долой—Дом 156 Д О Л О Й, далоў, далоўкі, далоўны. Д О Л Я, часьць лес; доля, дзель. Свая доля i свая воля. Воля-няволя, такая наша доля. Добра таму жыцъ, имя доля ни сыаіць. Наша д н е ль нам перададзена. Сваю дзель уз ну ад брата. Дзель сваю ўлажыў у тавары. доля ж. ботам, палавіна насел нага ядра; глуздзік. Зярно бобу разглуздзілася, распалася на два глуздкі. Д ОМ м. належыць да інда-эўропэйскага засабу слоу: санскр. d a m а, грэцк. i лап. d o m o s; з гістарычнай літэратуры відаць, што у нас істиавалі назовы: хорам, харомы (з чаго находзіць храм) для абазначаньня вялікай, пьипнай будовы; дом, хота для абазначаньня жыльля аднзіі сямьі; двор, дворышча, так называлі у пас вялікія хаты для комунальных сямей; грыня, грыдня, упамінае Гвагнін у Вітабшчыне ў XVI ст., сустрачаецца гэтае иайменьне i ў народных песьлях: Кругом двара ўсё зялезны тын, Сирот двара стаіць грыня. (Ром. 8 9 стр. 171). Першапячатковыя хаты славянскіх народаў будаваліся з бярвспьня зьбітага гваздамі на вуглох. С чатырох у квадрат сьцеы атрымліваласл „ i збо и на* гак сама, як ад слова „клеціць", што знача—будаваць, атрымалася слова к л е щ,, якое у нар. песьнях ужываецца часамі у знач. асобнай каморы, ў сярэдзіне каморы бывалі халодныя i цёплыи; цёплыя называлі коўнатамі (ад,,комін", cominata) i i с т о п к ам i (ад „тапіці,." і і і т о знача апаляць). Халодныя каморы вядомы над назовамі: а д р ы н а (ад,,одр" насьцель), якія служылі да спальня, с е н i, якія будавалі на стаўбох, бяз сьцен; кл е ц і, гэта паасобныя каморы ў доме 3 прылягаючых да дому будоўляў вядомы з леталісяў: м я д у ш ы, дзе пераховывалі мяды; 0 р а г я н i ц ы (ад,,брашно" жыўнасьць), дзе нераховывалі емінпыя прыпасы, акром гэтага м ы Гы п i i л а з ь н i
Дадатковыя словы
істйавалі
1 👁