Говор— Говеть ляць, гукдць, дудукаць, зюкаць зяпаць. Казаць, выражае паняцьце высказу не ўзаемнага, а ад першай, другой, ці трэцяй асобы. Я к аз а ў ім каб яны пагаварылі аб гэтым. Яны (ён, яна) прышлі i с к а з ал i мне. Ня буду казаць вам аб тым, што людзі мне п е р а к а з ы в а л i. Г а в ар ы ць могуць паміж сабой двоя, ці многа людзей, прычым разумеецца, што мова іх мае спакойны характар. Мы п а га в а р ьілі i разышліся. Яны седзяны за сталом г авар ылі' аб усім (але нельга— казалі аб усім). Г а м а н і ц ь, знача гаварыць голасна, паднятым голасам, сярдзіта, запальчіва, сварыцца крычаць. Гаварылі, гаварылі i раптам загаманілі! Пагамані ты, бацькаўна свайго хлопца. Гаманлівы быў сход;— крыклівы, сварлівы. Порах, порах падарозе, ійтоза гоман па дуброве (Безе. 43). Г а л aк а ц ь— гаварыць крыкам, крычаць (польск. hałasować). Чаго ты г а л а к а ет як у крачме ці лесе. Як толькі зьбяруцца, зараўсе разам i з ага лакаюцъ. Г а л ё к ац ь— крычаць на увесь голас. У лесе галёкаюць склікаючыся. Г у т а р ы ц ь, адпавядае расійскаму „беседовать", гаварыць спакойна, разважна. Гутарка— рас. „беседа". Р а з м а ў л яц ь— еярэдняе па значэньню паміж— гаварыць i гутарыць. Г у к а ць тое-ж што i дудукаць. Ой ят олькіуматулінка,ў галоўках стаяла, сардэчна гукала. Дзіс. п. (С. 8. 184). Д у д у к а ц ь— вясьці размову прыніжа ным голасам, прыязную, спакойную, безабьектную, а так аб усім, рас. „калякать". Старыя сойдуцца вечарам, пасядуць на прызьбе i дуд у каю ць сабе. 3 ю к а ц ь— гаварыць голасным, сьвістучым шэптам. Ш то вы там з ю к а ц е, з ю з ю к а е ц е па ку/пох! Маўчы, а н і з ю к н і. З а п а ц ь, бязсільна крычаць, крыкліва i бязсэнсу гаварыць (ад „зяпа" разінутая пасьць, глотка). Не з я п а й ты ужо, ніхтоцябеняслухае. З я п а е, аж вушытратчаць, аслухаць няма чаго. З япай л а— крыкун, беззьмясто5;ны прамоўца. ГО В Ъ Т Ь, ГАВ Л И ВА ТЬ стр. жыць, быць; ияпер: пасьціць, прыгатоўвацца да споведзі. Загавіны
Дадатковыя словы
бацька^на, куіпох
3 👁