Краёвы слоўнік усходняй Магілёўшчыны (1970). І. К. Бялькевіч

ціхы сьць яго. ён жа такей, што абругай яго нізавошта, ды к ён табе слова ні скажыць нызад. Д уж а ўж у покорный. Арцёмаўка Міласл. 0 ЦІЦІВА, -ы, ж. Цеціва, сцябло ў караняплодаў. Ц іціва ў бур якоў расьцець вялікы я, німиведыма нкія буд уць бурякі. Іванаўка Хоцім. ЦІЦЮХА, -i, ж. Ліхарадка [трасца]. Ды майго ціцю ха прівізалы сь, як ноч. ды к i трясець, спасу німа. Дзягавічы Крьіч. ЦІЦЯРЛЮК, -a, м.;шал. Цецярук. Ны наш ый пыласе раніцай сядзеў ціцярлю к, з лесу пріляцеў. Лешчынка Мсцісл. М ікы лай у лесі спы ймаў ціцярлю ка — у яго крыло падбіта, ды к ён літаць ні мож ыць. Высокі Бор Красная. ШШЫНЯ. -i. ж. I Цішмня. Ц іш ы ня тыкая, што й бы лка ні зварухнсцца. Kacap Чэрык. 2. Спакой. Раньшы ўсяго бы ло: i свары ліся, i біліся a січас ціш ыня — ні сваруцца болі. Залееапічы Крыч. ЦІШЫЦЬ, дзеясл. Сцішацца, супакойвацца. Ц іш ы ця вы, дзеці, зымаўчыця хуць на хвіл ін у, усьм іру вам німа. Палуж Красная. ЦКЫВАЦЬ, дзеясл. Цкапаць. Я йш оў i яго ні чы паў, а ён мяне сыбакымі стаў цкы ваць. Палуж Красная. ЦМОК. -a, м. Цмок. дракон, змей. Сьвяты Ю ры й забіў цм ока, што лю дзей еў. Цацэйь Аршаншчына. А, знаць, маё гора — любімыя ў бога, |j Зы чапіла цмока зы крутыя рогі. 3 нар. несяі, M. Г. 154. ЦМОКЫЦЬ, дзеясл. Цмокаць. H i цмокый ты ны кы ня, а зы дай ям у п угі, ато шлёпыіць губим і, a кары соці ніякій. Арцёмаўка Міласл. ЦМЫГЫЦЬ, дзеясл. 1. Пішчаць паціху. С уч к а цмыгыя пы д дзьвяры м і — есьць хочы ць. Хвёдараўка Красная. 2. Шукаць. Х а ц еў што-нібудзь зьесьць, цмы гы ў, цмыгыў — нічога ні наш оў. Слаўнае Мсцісл. ЦМЫКТАЦЬ. дзеясл. Смактаць. Д зед як вазьмець цмыктаць сваю п іп ку зраня, ды к ды абеду цмокча i ні вынімаіць з зубоў. Хвсдараўка Красная. ЦОКЫНЬНЯ. -я, н. Пацалункі. Н ы даела ўж у глядзець на іх цокы ньня, усё ні ны цалую цца. Арцёмаўка Міласл. ЦОП, аыкл. Хоя. ІІятрок пады ш оў ды цоп яго зы плячо. Канахоўка Клім. Сём ка цоп. цоп — i ўзьлез ны стряху. Палуж Красная. ЦОПНУЦЬ, дзеясл. Шлёлнуць, злёгку ныцяць. Ц оп н і я го пы патыліцы, ніхай ня лезіць туды. Горкі Красная. ІДОГІУХ, -a, м. Месца над чалеснікам печы, дзе ідзе дух. Н адзень ж упан на в iлы ш нік i пыстаў над цопухым ды атчыні печку, ды к скора прасохніць. Арцёмаўка Міласл. ЦОТ, -а, м. Цот. парны лік. Д ы вайця гуляць у цот i ліш ку. Палуж Красная. Ц і цот, ці ліш ка, атгыдай. Мсншан Багацькаўка Мсцісл. ЦУБАРКА, -І, ж. Вядро з бляхі. Виземі цубарку ды засілі виды з рячкі. Хоцімск. У цубаркі стаіць вы да. Іванаўка Хоцім. ЦУБУК, -a. м. Цыбук. Ц у б у к нада причы сьціць, ато ні цягнець дым. КрычаЎ. Д зяд зьки вы ніў з піпкі ц убук. Пацкава Мсцісл. ЦУБУЛЯ. -і, ж. бат. Цыбуля. Ц у б у.ія ў нас сёлета пырысла бы лы иая Канава Хоцім. Я прыдыла пяць нізык ц убулі. MaЛЮШЫНМ.СЦІСЛ. ЦУГАК, -a, м. Сугак, спіца. Д эед надзеў лапыць на цугакі. Пацкава Мсцісл. ЦУГУН, -a. м. Чыгун, гаршчок з чыгуна. Ц угун наш трэба пачы ніць, бо ён цячэць. Вярбоўка Раснян. К урёны к у цугун улез i ўтапіўсь, а квакуха i ня відэіць. Барысавічы Клім. Выймі з печы ц угун з надою i пыстаў яго ны загнет. Асмолавічм Мсцісл. ЦУГУНОК, -нка. м. Памянш. ад цугун. Устаў бо бу ў цугунку ў печ, ніхай парыцца. Плагина Мсцісл. ЦУКЕР. -кру, м. Цукар. Н у к ер у нас уж о увесь, паедзіш у горы д, ды к куп і там хунты два Серчыцы Красная. ЦУКЁРКА. -І, ж. Цукерка. П ры вязі мне хы ця одну цукерку. Ушакі Чэрык. //« дывай дзіцёнку цукеры к, до зь яго будзя. Палуж Красная ПУЛУВАНЬНЯ, -я, н. Пацалункі. Я к пычануць цулуваньня, ды к пры л ю дзях цокыкщ ь, ні ны цалуюцца ніяк. Журбін Бялынкав. ЦУЛУВАЦЦА. дзеясл. Цалавацца. Яна любіць цул у пицца з хлы пцам і. Залачова Мсцісл. ЦУН1, -іў. мн. л. Лапці, сплеценыя з вяровак [або звязаныя з нітак). А б ув а й цуні ды й атприуляйся. Лютня Красная. ЦУП, выкл. 1. Цуц, туп. К онь іш оў, іш о ў, и тады цуп i стаў! Хвёдараўка Красная. 2. Пок, хлоп. С я д зеў я пы д яблы ний, а яблы к цуп ды пряма мне піряд носым. Буліна Касцюк. ЦУПЫЦЬ. дзеясл. Падаць. Я бл ы кі цупыюць' ды цупыюць з яблы ні. Глупікі Крич ЦУРА, -и, ж. (Цура). яда з хлеба i пады. П ы сядзі-ка ты на цурз, ды к станіш, як ш чэпка. Буліна Касцюк. ЦУРАЦЦА, дзеясл. Цурацца. У сі родныя мае мяне цураю цци, бацька-м йці зы дичку ні маюць пысьля того, як радзіўсь у мяне дэіцёны к. Ста рас Сяло Мсцісл. ЦУРБАЛКА, -i. ж. Тоўстае сцябло травы. К оні п аем добрую траву, а зысталіся адны цурбалкі. Слаўнае Мсцісл. ЦУРБАНЬІ -оў, мн. л. {Цура], хлеб, ннкрышаны ў ваду i заліты алеем. Хы зяйка звала есьць цурбаны. Куляшоўка Клім. ЦУРБОНІЦЬ, дзеясл. Ліць, яаліваць з шумам. Ц іха лі, ні цурбонь так, ато разьліваіш Палуж Красная. ЦУРБЬІЛКА. -i, ж. [Тоўстае сцябло травы], абрубак рукі або нагі. кукса. Атрезы лі ў бальніцы одну р уку па локы ць. так з цурбы лкай цяпер i ходзіць. Старае Сяло Мсцісл. ЦУРГАНЫ, -оў, мн. л. (Цура], хлеб, пакришаны ў паду i заліты алеем. Ты хочыш есьць, 'ды ў мяне нічога нім а; калі хочы ш, зьдзелы й сабе цурганоў. Пбалы Касцюк. H i бы ло чаго есьць, ды к мы цургины зьдзелы лі i наеліся. Горкі Красная