Хрэстаматыя па беларускай дыялекталогіі (1962)

Літара ё абазначае нелабіялізаваны гук пярэдняга рада сярэдне-верхняга пад'ёму. Гэты гук па акустычных асаблівасцях набліжаецца да гука и (л'ёс, б'ёлы, гСёч, рёзац'). Літара e абазначае нелабіялізаваны гук пярэдняга рада сярэдняга пад'ёму (селан'йн,, в'ёчар, воз'ера, рёчка). Літара ы абазначае нелабіялізаваны гук сярэдняга рада верхняга пад'ёму (быў, пытаў, новы). Літара о абазначае лабіялізаваны гук задняга рада сярэдняга пад'ёму (кон9, мора, л9он). Літара 6 абазначае лабіялізаваны гук задняга рада сярэдне-верхняга пад'ёму — на слых блізкі да у (вол, кот, нос). Літара у абазначае лабіялізаваны гук задняга рада верхняга пад'ёму (плух, руку, лубйц', замл'ў). Літара а абазначае нелабіялізаваны гук сярэдне-задняга рада ніжняга пад'ёму (хата, давай, хачу, рака, в'асна, колас). Літары ъ i ь абазначаюць рэдуцыраваныя галосныя гукі няверхняга пад'ёму: першы пасля цвёрдых зычных, а друг! пасля мяккіх (въдандс, зьмлам'ёр). Спалучэннямі уо, оу, ие, ей, ые, еы абазначаюцца дыфтонгі. Для абазначэння зычных гукаў ужываюцца наступныя літары: а) для губных — б, п, м, в, ф, ў; б) для пярэднеязычных — д, т, дз, ц, дж, ч, ж, ш, з, с, л, н, р; в) для сярэднеязычнага — й; г) для заднеязычных — г, г', к, х. Такім чынам, пераважная большасць літар, якімі абазначаюдда зычныя гукі, у транскрыпцыі мае такое ж значэнне, як i ў беларускім арфаграфічным пісьме (б, п, м, в, ф, у, д, т, дз, ц, дж, ч, ж, ш, з, с, л, н, р, й, к, х). Тлумачэнні патрабуюцца толькі для літар г, г'. Літарай г абазначаецца заднеязычны фрыкатыўны звонкі гук г (галава, памагл'й), а літарай г' — заднеязычны выбухны звонкі гук г (мазг'й, г'анак, розг'и). Мяккасць.зычных абазначаецца коскай ('), якая ставіцца зверху, справа ад зычнай літары (л'ес, с'ёно). Паўмяккае вымаўленне зычных абазначаецца кропкай (*), якая ставіцца зверху справа ад зычнай літары (рёзац', ч'йсто). Кароткія гукі абазначаюцца дужкай ( w) над літарай (падал'й). Доўгія гукі перадаюцца двайным напісаннем (насённ'е) ці рыскай (~) над літарай (кану, насён'е