Віцебскі краёвы слоўнік (1927). М. І. Касьпяровіч

Беш. p.). Матка дала нам на вячэру малака й бліноў (Санікі, Беш. р.). В Я М Э Р А ЦБ, дзс. — ужинать. Ідзіце вячэраць (Рудня, Аз. р). Ідзі вічэріць (Мазал ава, Куз.р.). ВЯЧЭРНІКГ, аў, м.—~гости невесты едущие к жениху, вечерний поезд гостей невесты. Вячэрнікі ехалі й гойкалі (Асінаўка, Беш. p.). В ЯЧЭРНІЦА, яс.-вечерняя звезда, Венера. Вячэрніца ужо показалась на небе (Вейна, Сен. р.). ВЯЧОРКА, ж.— вечарынка. У тая ваекрэсеньне будзіць вячорка (Учанавічы, Віц. p.). ВЯЧНІНА, ж.— 1) недвижимое имущество, вечное владение. Вячніну прадаў i зьнік (Пустыр, Cip. p.); 2) долговечность, Т эты дом—вячніна (Гарадок. Гар.р.). r. ГА, вкл.— 1) отклик. Га! што ты хочашь? (Аморосавічы, Cip. p.); Пар. а; 2) вопрос. Чаго ты захадзіўся, га? (Бяскатава, Гар. p.). ГАБЁЛАК, ГАБЭЛЬЧЫК, a, м.— рубанок. Габёлак у майсьцера усёгды войстры (Гарывецк, Сен. p.). Дошкі габлююць габэльчыкам (Павульле, Чаш. p.). ГАБЛЮШОК, а, м., ГАБЛЮШKA, ж.— шархебель, вид рубанка. Пазыч габлюшка пачысьціць дошку (Оўсішча, Сен. p.). Габлюшкай габлююць дошкі. (Вішкавічы, Чаш. p.). ГАБЛЯВАЦЬ, дас.—строгать, чистить доску рубанком. Мой брат зьбіраецца габлюваць дошкі на лаўку (Оўсішча, Сен. р.). ГАВАРКІ-словоохотливый. Гаваркі наш начальнік (Касачы, Лёз. р.). ГАВАРУШ КА, ж.— опенок, растущий на гниющих пнях. Agajicus mutabilis SchSff. На пні многa гаварушак (Сідоры, Меж. p.). ГАВАРЫЦЬ, дзе.— 1) говорить. Гаварыць то ён умее добра (ісачкава, Аз. p.). Што яна raворыць? (Мікалаёва, Куз. p.). Яму гаворуць, а ён ні за што (Яноўшчына, Беш. p.); 2) разговаривать. Мне некалі, любая, гаварыць (Гарадок, Гар. р.). ГАВЭНДА, ж.—пустой, безсодержательный разговор. Кінь ты развадзіць свае гавэнды! (Ст. Беліца, Сен. р.). ГАВОРКА, ж.— 1) беседа, речь. На вашу гаворку плюнуць только Прывалісь ты са сваей гаворкай (Навікі, Сен. р.); 2) говор. Туташняя гаворка ня тая што у нас (Шыркі, Куз. р.). ГАВЯДЗІНА, ж.—говяжье мясо, говядина. На вячэрю булён з гьівядзінай (К а в а л ё ў ш ч ы н а, Беш. р.). ГАГАЦЬ, дзс.—гоготать. Гусі ўжо даўно гагаюць— выпушчай іх у поле (Добрамысьль, Лёз. р.). ГАД, а, м.— 1) змей. Гадазабілі ў. лесе (Выдрэя, Выс. р.); 2) злой, дурной человек. Во, гад хітрыі Гэтаму гаду да ўлажываць! (Miкалаёва, Куз. р.). ГАДАВАНЕЦ, ГАДАВАНБНІК» а, м.—ўпитомец, воспитанник* Гадаванец наш харош (Мішкава, Куз. р.). Ета мой гыдаваньнік-' з трёх гадоў гадую (Н а в i к!, Віц. р.). ГАДАВАНЬНЕ, ГАДОЎЛЯ, ж.— вскармливание. Добрага гадаваньня другадзічка (Мядзелева, Куз. р.). Гадоўлей сьвіньней зарабляў (Падлазьнікі, Куз. p