ВАЛЯР'ЯНА, ж, — валериана. Valeriana officinalis L. У нас многа валір'яны расьцець (Дзяды, Cip. p.). ВАЛЯЦЦА, дзс.— 1) валяться, У яго i хамут валяецца на дварэ (Лятоўшчына, Куз. р.); 2) падать. Перастань валяцца! (Раіны, Аз. р.). ВАНГЛЁНКА, ВАНДЛІНА, ВЯНГЛІНА, ж. — ветчина. Ванглёнка сапсавалася (Шуміліна, Cip. p). Вандліны прынясі гаеьцям (Бабінавічы, Выс. p.). На Вяпікадня ў іх была вянгліна (Сьвеча, Беш. p.). ВАНДОЛ, y, м. — ухаб. Усе вандолы абмінулі (Навасёлкі, Беш. p.). ВАНЕЦЬ, дзс.— вонять. Мяшок нечым ваніць (Лужасна, Куз. p.). ВАНДЗЭЛАК, a, лі. — узелок. Ідзець па дарозе, прычапіўшы вандзэлак (Лосьвіцкая, Cip. p.). ВАНДЗІДЛА, -удила. У аброці паламаліся вандзідла (Пачаевічы, Чаш. p,). ВАНІТАВАЦЬ, дзс.— тошнить. Мар'ін дзяцёнак як толькі пасьсець, дык i ванітуець (Сянно, Сен. p.). ВАНТРОБА, ж. — 1) печень. Сьвежая вантроба (Застарыньне, Беш. p.); 2) живот. Іш вантробу напехал! (Шуміліна, Cip. p.). ВАНТРОБ'Е, зб.~внутренности животного. Выкінулі вантроб'е, бо яно сапсувалась (Лапы, Беш. p.). Вантроб'я ўсі абчысьціла й абмыла (Навікі, Віц. p). ВАНУГЛІК, a, м. — вонючка, человек, от которого постоянно исходит неприятный запах. Якей ты вануглік — вечна ад цябе пахнець! (Баравыя, Куз. р.). ВАНЦАК, а, м.— болезнь живота. Во, каб цябе ванцак забіў! (Чаркасаў, Беш. р). ВАПЕНЬНІК, а, м. — рабочий обжигающий известь. Вапеньнікаў ні знайці (Мамойкі, Беш. p.). В А П Е Н Ь Н ІЦ А, ВАПЕЙНІЦА, ж.~ горн, обжигальня извести; известковый завод. На берагу Дзьвіны сТаяць вапейніцы (Астроўна, Віц. p.). В А ПЁР, ВАПРУК, а. л.—боров. У камуніі добры вапёр ёсьць (Рыбчына, Cip. р.). Загані вапрукоў каб ня зоьеглі (Азярышча, Аз. р.). ВАПЩЬ, дзс.—белить известкою. Узяўся хату вапіць, ды толькі мажыць (Навікі, Беш. р.). ВАПЛЕНЫ—покрытый известкою. У іх доме сьцены вапленыі (Лужасна, Куз. р.), ВАПНА, ж. — известь, Нада пабяліць столь вапнай (Навікі, Віц. p.). ВАПНЯК, у, м.— известняк. У гэтай гарэ ужо няма вапняку (Стрэлка, Беш. р.). ВАР, у, м. 1) Кипяток. Залей попел варам (Рудня, Аз. р.); 2) сапожная смола для вощения сапожных ниток. Цяпер павашчы дратву варам (Мішкава, Куз. р.). ВАРАЖ БА, ж. — 1) гадание. Варажба да добра не давядзець (Пустынкі, Сен. p.); 2J ворожба. ён варажбой займаецца (Азярэцк, Сен. р.). ВАРАЖБІТ, а, м. — колдун, знахарь. Сходзім да варажбіта (Доўжа, Куз. р.). ВАРАЖБІТКА, ж. — гадалка, знахарка. Яна была ў варажбіткі (Ісачкава, Аз. p.). ВАРАЖЫЦЬ, dac.-гадать. Прапаў конь, трэба ісьці варажыць (Шарыпіна, Беш. р.). ВАРАЦАЦЬ, дзс. — тошнить. Так варацаець, што ні давядзі госпадзі! (Стаішча, Чаш. p
Дадатковыя словы
валяряна, валіряны, вантробе, вантробя, зб.~внутренностй, збьеглі, марін
14 👁