Сучаснае народнае слова (1988). Г. Ф. Юрчанка

Кучанне н. Гуртаванне, золіжэнне. Ня думыю я, каб толк быў з вашыга кучыньня, ні такея яны людзі, каб сь кім ладзіць. Кучараўчык звыч. м. Кучаравая асоба. Антоніхін кучыряўчык скора прівядзець сабе мыладую, дужа ўлігаіць за Tбмычкыю. Кучмель м. гумар. Ускалмачаная галава, валасы. Твой кучмель у пырядык прівесьць нада ні рашчоска, а гребінь, ны якім мычкі мыкыюць. Рысхаджыіцца ny бульвару, трясець кучмялём. Кушанькаць, кушанькі незак. Есці (y размове з дзецьмі). Садзіцісь-ка вы кушынькыць, мае малютычкі, мушчыны вун ужо c косымі ідуць. Кушынькі хочыць мой малінькій, січас мылычка нальлю. Кушаць незак. 1. Спрабаваць на смак, каштаваць. Ну што йта ты вярзеш, ня кушыла, я хырашо помню, што кушыла крупеню i йна была нясоліныя, a чаго іна пірясоліна — ні знаю. 2. Спрабаваць мод яйка, стукаючы аб зубы. Ета піріт паскыю ўсё кушыюць яйцы, a тады гуляюць у іх, другей дык поўныя кырманы нывыбіваіць. Кушнуць зак. 1. Пакаштаваць (на смак). Я кушнула бульбу жыдкыю — смашныя, цубулькыю пахніць. 2. Паспрабаваць на моц (пра яйка). Кушні-ка ты ета яйцо, па-мойму, яно кряпчэй за ўсіх. Кушануць зак. Пакаштаваць на смак. Забыла кушануць ды ўсыпыла солі яшчэ. Кушынок м. Невялікі збанок. Дужа харошый быў кушунок І на табе, разьбіўся, ажно січас жалею. Памянш. кушыночак. Біс кушуночыка як бяз рук, толька найду ў горыд, абізацільна куплю. Кызінь! выкл. Адганяльны вокліч для коз. Кызінь у поля! Кызінь пасьвіцца! Кызля ж. жарт. Каза. Ой, кызъля цябе січас зыбадзець, хадзі ка мне, хувайся. Кызь-кызь выкл. Падклікальны i адганяльны вокліч для коз. Кызь-кызь-кызь! Кызь куды! Кызь нызад! Кызька ж. ласк. Каза. Скора кызьку сабе купім, будзім гуляць зь ёю. Памянш. кызічка. Хадзі, кызічка, хадзі, пычашу цябе. Кызьканне н. Падкліканне казы. Дужа яны паслухыюць c тваім кызькыньнім, a ў пацёмкых айдзе ты дужа найдзіш, можа, ў чыю капусту ўваліліся. Кызькаць незак. Падклікаць або адганяць казу. Ня кызькый, a вазьмі прут ды гані, тады скарей паслухыіць. Кырканне н. Каркание, падобны да каркання крык