Сучаснае народнае слова (1988). Г. Ф. Юрчанка

Забалдзіць зак. неадабр. Пачаць гаварыць пустое. У чарку нюхнець i зыбалдзіць пры сваё гіройства, як ён дужа храбра ўцікаў. Забарахцець, забарахціць зак. неадабр. Забурчаць, забалбатаць. Ты паспробый-ка што-небудзь ні па ём зьдзелый, як зыбырахцщь! Аднаго було мала, удваіх зыбырахцш. Забіваннік м. 1. Той, хто ўбівае. Трудзіцца зыбіваньнік, ту поя кольля б'ець сколька змагі. 2. Той, хто пагражае забіць. Узяў ба етыга зыбіваньніка зы хахольля, тріхануў ба, каб зь яго шмацьця пасыпылыся, ён ба зразу пріціх. Забіванніца ж. 1. Тая, што ўбівае. Сілы ў зыбіваньніцы мала еткій кол увыгнаць. 2. Тая, што пагражае забіць. Ты бірягіся: ета зыбьваньніца цябе адным махым ухайдошыць. Забіджываць незак. Моцна крыўдзіць. Ніхто цябе ня думыў забіджывыць, ты сам усё ета прідумывыіш ніізьвесна нашто. Заблажэнстваваць, заблажэнствавацца зак. Пачаць жыць прывольна, бесклапотна. Ты думыіш, калі яны паедуць, Іван зыблажэнствыіць. Каця с прошлыга года зыблажэнствывылыся, ёй цяперь i пыміраць ні нада. Забрыляцца зак. Забаранавацца абы-як. Праедзь-ка ты i мне борынымі хуць пару разоў туды~нызад, ніхай ба нямножка зыбрылялыся. Забучываць незак. Засыпаць, закідваць зямлёй, камянямі. Пычалі забучывыць i ня кончылі. Забучывацца незак. Засыпацца, закідвацца зямлёй, камянямі. Відна, доўга, так работыўшы, будзіць забучывыцца. Забуціць зак. Засыпаць, закідаць зямлёй, камянямі. Кынаву ны балоці зубуцыі, дык езьдзім пряма, ато нада було чорт знаіць куды абЧжджаць. Забуціцца зак. Засыпацца, закідацца зямлёй, камянямі. Прідзіць уремя i тут забуціцца. Забучаный дзеепрым. Пы забучыныму піряехылі с трудом. Забягайлаўка ж. жарг. неадабр. Хата, куды заходзяць без патрэбы. Айдзе ж іх іскаць, у той зыбігайлыўцы глядзі. Тама ні хата, a зыбігайлыўка, хто аткуль ня йдзець, yce туды. Забялянка ж. Страва, забеленая малаком. Нада, знаць, зыбілянкі з&аріць„ c ахоткі зьелі б. Памянш. забяляначка. Нясі-ка сваю зыбілянычку, пыглядзім, якей сь цябе повыр пулучыўся. Заваднэй прым. перан. Такі, які хутка ўзбуджаецца