пойджына, ён i слухыць ня хочыць цябе. Будзіць у іх i пойдзіна, i паехына,— зывалюцца ны кынаві i прысьпяць дзень. ПОК выкл. 1. Пра паданне. Драўся, драўся na ўглу, а тады пок — ляжыць. 2. Пра выстралы. Нехта пок, пок лі балота, вутык б'юць. ПОЛІВАЧКА ж. памянш. Поліўка. C ахоткі i полівычкі сірбанеш, асобінна калі ладна зваріна. ПОЛІК, ПОЛІЧАК м. памянш. Нары. Якея тама крываці! — полік ны палкых прігырадзілі i спалі, хырашо, хуць сяньнік быў. Полічык вузінькій-вузінькій, пряма як ліжанка ікая. ПОЛЬЗАВАЦЬ незак. 1. Мець карысць. Ня думыю, каб ён дужа пользывыў што-небудзь ат Пынасывых. 2. Лячыць. Твыя баба ўсіх пользывыла малінывым атварым, первыя лікарства яе було. ПОМАЧ м. Дапамога. У тваім помычы яны ні нуждаюцца. Ідзі ты знаіш куды ic сваім помычым. ПОМІН м. Упамінанне. Якей табе помін, хто цяперіцька даўнія помніць. ПОПІСТА прысл. Няўклюдна. Неік попіста сядзіць ны табе куртка. ПОПІСТАСЦЬ ж. Няўклюднасць. Ат яго каб трошку попістысьці атняў, ён ба быў нічога маліц. ПОПІСТЫЙ прым. 1. Няўклюдны. Зьдзелылыся ікаято попістыя, ні баба, a нейкыя чучыла. 2 жарт. Тоўстазады. Попістыю прівёз сабе мыладуху, памнуць Хрісьцінкіны сіньнічкі. ПОРАСЦЬ ж. Малады зараснік. Летыся лазу пывысікалі, дык цяперя тыкая порысьць пышла na ўсіх аборкых. ПОРВІШЧА ж. павеліч. Цяжар. Куды я такую nopвішчу буду цягнуць, тута ня меншы трёх пудоў будзіць. ПОРШЫ мн. Перхаць. Буваіць, ад горя ныпадуць поршы. Гаворюць так, што поршы, а якея тэя поршы, хто іх знаіць. ПОСТАВАННЕ н. перан. Нястачы. Яму, відна, постывыньня аднаму здорыва ныдаела. ПОЎЗАЦЬ незак. перан. Лазіць. Пу кустах поўзылі, тама троху апенкі прыкідаюцца ў лазе. ПОХ выкл. Пра боўтанне. Харошыя кыравіца у Зыхарёнка, бягіць с поля ўдвору, толька вымя пох-пох. ПОХАННЕ, ПОХКАННЕ н. Глухія адрывістыя гукі. A ні прідумывый, якоя ты похыньня пачуў. У Сьціпаніды хырашо похкыньня чутна у бочкі
Дадатковыя словы
бюць
0 👁