ВЕРТАГЛАЗІНА м. узмацн. Балаўнік, распуснік. Сын у яе віртыглизіна, балыіцца, ня слухыіць, красьць пробыіць, горя ёй бальшоя. ВЕРТАГЛАЗКА ж. Узноў прікаціла Аўдотычкіна віртыглазка, ні знаю, што зь яе будзіць. Памянш. ВЕРТАГЛАЗАЧКА. Як адна, так i другая ладныя віртыглазычкі бяруцца. ВЕРТАГЛАЗЫЙ прым. Балаўны, распусны. Дужа рузуратныя хлопцы, віртыглазыя, так i глідзяць, каб што утваріць. ВЕРТАНУЦЬ зак. Крутнуць. Усё чыпляўся i чыпляўся, тады Пыльчанок як віртануў яго аць сябе, ён i пыляцеў тыршма косым. ВЕРТАНУЦЦА зак. Крутнуцца. Hiдаўна была тут, віртанулыся, a куды йна дзелыся — ні пагледзіла. ВЕРТАНУТЫИ дзеепрым. Атляцеў віртанутый ад Гаўріка як хлапіна. ВЕРХАВІЦА ж. Верхаводка. Нілізя ряку пірііжджаць, апасна, вірьхавіца пышла па льду. ВЕРХНІКІ мн. Верхнія штаны. Верхнікі твае ны шасту нат печчу вісяць, глядзі, ці троху прасохлі. ВЕРЦІХВОСТ м. асудж. Беспрынцыповы чалавек. Ты мала яго відзіш, а мы знаім, якей ён вярціхвост. ВЕРЦЬ м. Верч. Нашто табе етый верць круціць, дзелыць болыйы нечыга ці што. BECIKI мн. памянш. Вагі. Пыт паветкыю стыяць бабы зь весікымі, прыдаюць ягыды, яблыкі, пытхадзі купляй. ВЕЦЕР м. i ж. метаф. іран. Легкадумная асоба. A ні гыварі ты пры Пыньцялеівыга, ета еецір, a ні чылавек. Вецір баба, січас у яе адно, a цірізь мінуту другоя. ВЕШАННІК м. 1. Той, хто вешае, развешвае. Глядзі, вешыньнік, січас усё бяльлё у грязі ачынецца. 2. Той, хто ўзважвае. Ён харошый вешыньнік, толька ў свой бок. 3 метаф. Той, хто пагражае пабіць. Патходзіць: ці хочыш, я табе навешыю,— ах ты, вешыньнік саплівый! ВЕШАННЩА ж. 1. Тая, што вешае, развешвае. Ніяк вешыньніца вярёўку ні закруціць. 2. Тая, што ўзважвае. Ня дужа ета вешыньніца пынімаіць ны вісах. ВЕРСТКА ж. памянш. Вярста. Вёрстку як-небудзь праклыпыю. Усяе дарогі вёрстка асталыся. В ЩАМ прысл. Хутка, шпарка. Цёпла, пасевы відым пыднімаюцца. Чужэя дзеці відым растуць. ВІДНАСЦЬ ж. 1. Відната. Усхвацілыся я, глянула — ікая віднысьць ны дваре! 2 перан. Саліднасць. ён чыла
Дадатковыя словы
віртанў, віртанўлыся, віртанўў, віртыглйзіна
2 👁