вы таго Мылашонка відзілі, ён ужо нядзелю як у Чэрікыві. Дзюньдзюрішчы нісусьветныя сыбяруцца, пірілапочуць усё на сьвеці i за сьветым ішчэ дыбавюць. ДЗЮША ж. дзіц. Свіння. Чуіш, дзюша рысьпішчэлы£я, есьць хочыць, выпі мылачко i пойдзім яе карміць. Памяти. ДЗЮШАЧКД. Дзюшычка рюхыіць, хочыць, каб яе пычысалі. ДЗЯВОШЧЫНА ж. Дзявоцтва. Ета ж ай-я-яй калі што було, дзявошчына тая. ДЗЯДЗЕЧКІН прым. памянш.-ласк. Дзядзькаў. / свайго быгаства з горла прець, i ўсё дзядзічкіна прібраў,— ніяк ні нысытаіцца. ДЗЯДЗІНІН прым. Такі, які належыць дзядзіне або мае да яе адносіны. Ета ўсё дзядзініны пыдаркі, іна многа адзёжы нывізла. Памянш. ДЗЯДЗІНКДН. Ладныя дзядзінкіны шутычкі, што малый пуўдня плачыць. ДЗЯРАБАННЕ н. іран. Выпіванне. Ды ладныя дзірябыньня ў абоіх, адзін аднаму ні ўступаюць. ДЗЯРАБАЦЬ незак. іран. Выпіваць. Яны такея, што ўчыць ні нада, i ня ўчомшы ладна дзірябыюць. ДЗЯРНОУЕ н. зб. Дзёрн. Дзярноўя глыбымі ляжыць, трактыр узьвярнуў,— як яго рысскырадзіць. Памянш. ДЗЯРНОУІКА. Пы дзярноўіку нада бырану прікладывыць чым-нібудзь, тады іна пырызьдзярець. ДЗЯРНОУНІК м. Дзёрн. Увесь погріб дзярноўнікым выклыў, вида ня пройдзіць. Памянш. ДЗЯРНОУНІЧАК. А што було дзелыць, дзярноўнічык резылі, насілі i апклыдалі. ДЗЯРЭУНІШЧА ж. Вялікая вёска. Тама дзяреўнішча, пакуля c кынца ў канец пярёйдзіш, дык заморісься. ДЗЯТЛІНА ж. Дзятлавіна. Завёў кыня ны дзятліну, ён зы час наскубся. Памянш. ДЗЯТЛІНКА. Пы біряжку засела дзятлінка, цялёнык скубець, аж сапіць. ДЗЯУБАЦЬ незак. метаф. Ісці. Тама ад быльшыка ды Падлужжа кіломітрыў з восім нада дзіўбаць. ДЗЯУБКОМ прысл. Удзёўоваючьі, удзёўоваючыся. Кол дзяўоком усадзіў у зямлю. Як пусьціць тапор, тэй, дзяўоком у сьцяну. ДЗЯУБУЛЕННЕ, ДЗЯУБУНЕННЕ н. 1. Дзёўбанне, узбіванне. Якоя ні дзяўбуліньня, а патрошку палка глыбища, дні зы два карыцца выбіру. Тупою цяслою якоя дзяўбуніньня, яе нада ладна пыттачыць. 2 перан. Няўмелае абсяканне, абчэсванне. Ідзі ты луччы адзін, ні піряж
Дадатковыя словы
дзяўбком, дзяўбўліньня, дзяўбўніньня, удзёўбваючыся, удзёўбваючьі
0 👁