ванне. Кынчай абдзяўбулівыньня, ідзі зы канём, зыпрігай ды паедзім у Віхряны. АБДЗЯУБУЛІВАЦЬ незак. Няўмела абсякадь, абчэсваць. Тапор у яго нічога ні сякець, туп, патрошку абдзяўбулівьііць сучкі зь вербы. АБДЗЯУБУЛІВАЦЦА незак. Няўмела абсякацца, абчэсвацца. Як яно тута ў цябе абдзяўбулівыіцца? АБДЗЯУБУЛІЦЬ зак. Няўмела абсячы, абчасаць. Трошку адзін бок у бірьвяне абдзяўбуліў, пыправіць нада. АБДЗЯУБУЛЩЦА зак. Няўмела абсячыся, абчасадца. Так у цябе няскора абдзяўбуліцца, тута нада ўмела рукі прілажыць. АБДЗЯУБУЛІВАНЬІЙ, АБДЗЯУБУЛЕНЫЙ дзеепрым. Толька што абдзяўбулівына, як ні сваімі рукамі дзелына. Абдзяўбуліныя піліця, а вышы я сам пыцьсяку. АБДУМАННЕ н. Абдзьмухванне, абвяванне. Я ко я ета абдуманьня, ты хырашэнъка душ. АБДУМАЦЬ незак. Абдзьмухваць, абвявадь. Ты хуцъ з залою бульбу ня еж, абдумай. А хырашо, як віцярок абдумаіць, ато дужа жарка. АБДУМАЦЦА незак. Абдзьмухвацца, абвявацца. Бяльлё ны віцярку абдумаіцца i скарей сохніць. АБДУМЫВАЦЦА незак. перан. Абжывацца. Цяперішнім мыладым нічога стырікі пымыгаюцъ, а як нам було абдумывыцца: ні кыла ні двыра, на чыстым полі. АБДУМАЦЦА зак. Абжыцца. Бясь цёлычкі мы ні разу ня бдумыімся, а ён ні хацеў кідаць, душу клаў у калхозі. АБДУРАННІК, АБДУРЫВАННІК м. Падманшчык. Я даўно знаў} што ты абдуряньнік, я табе большы ня верю. Яны ізьвесныя абдурівыньнікі, у чым хочыш апкруцюць. АБДУРАННІЦА, АБДУРЫВАННІЦА ж. Я дайжа падумыць ні мыгла, што ты еткыя абдуряньніца, родныю цётку пыдманііш. A разьві ты ні знаў, што іна ўжо даўно абдурівыньніцыю стала. АБДУРАЦЬ незак. Падманвадь. Каго ты надумыўся абдуряць, мяне? — я даўно забыў, што ты ішчэ i ня думыў. АБЕДДЗІКА н. памянш. Поўдзень (час). Абедзьдзіка ны дваре, а ты вылежывыісься. АБ'ЕХАНЫЙ дзеепрым. Праеханы вакол. Вун сьлед, у тэй бок аб'ехына, а дальшы пряма лі кынаўкі відна, каткі каціліся. Сасоньнічык аб'ехын зь естыга боку. АБЖЬІНАННЕ н. Зжынанне вакол чаго-н. Тама абжынаньня асталыся на дзесіць мінут, нада б жжаць/ niхай ба калосься ні буўталыся