Народнае вытворнае слова (1983). Том 2. Г. Ф. Юрчанка

Мымранне н. Надзьмутасць. ён пряма ня можыць бяз мымріньня, як індык надмецца i ходзіць, слова зь яго ня выцігніш. Мымрыцца незак. Дзьмуцца. Есьлі ўжо стаў мымріцца, толку ат яго ні даб'есься ніякыга, ці мы яго ні знаім. Мыс м., мысіна ж. Рог, вугал. Мыс нейкій ізь мішка тарчыць. Кругом абжата, а тут мыс кінулі, астаўся i астаўся. Hi нада i мысоў кідаць, нада ўсё зорынкыць. Дывай атпілім ету мысіну, ішчэ праб'ецца хто. Ладныя мысіна тарчыць адна, на дзінь казьбы будзіць. Памянш. мысок, мысік, мысічак м., мысінка, мысіначка ж. Тута ŭ мысок такей, ну луччы сьсеч, ня будзіць мішаць нікому. Мысок ат мяжы скасі, луччы будзіць c плугым зывырачывыцца. Мысік у нажы войстрый як агонь. Нада було мысікі ад балота пыджжаць. Самый мысічык пыттачы трошку. Лі аборка мысічык ні дыпахын, грязна, конь прыіжджаіць. Вун пад верхнім бірьвяном мысінка, сьцяшы. Мысінка клеверу стаіць, нада б скасіць, каб пагода. На етый мысшычкі ні павернісься c канём, лупаткыю кыпанецца. Мысатый, мысастый прым. 3 доўгім мысам. Ета каб дужа мысатый нож, задзеў ба туды глубока, можа, niрярезыў ба. Цісаць бярьвеньня дзелыюць сьпіцыяльныя тыпары мысастыя, імі хырашо браць. Памянш. мысаценькій, мысасценькій. Мысицінькій ножычык пыцірялі, цяперь нечыга у лес браць, сталовыга ж я вам ні дам. Мысасьцінькім ножычкым бульбу ладна скабліць, што нада, узяў i выкывырнуў. Мыт м. Бойкае, адкрытае месца. Ны краю — ета ўсігда ны мыту, у ноч, у поўныч спакою ні знаіш. Так дренна жыць ны мыту, хто ня йдзець аткуль, усе к табе. Мытнік м. Той, хто мые. Во ўзяўся мытнік, рубашку сваю мыіць. Мытніца ж. Ету мытнщу самую у таз пысадзіць ды вымыць хырашэнька. Мытнуць зак. Памыць спехам. Ты ўсю сарочку ні нымачывый, ету пляму трошку мытнь ды скарей ны вярёўку на сонца, іна мігым прасохніць. Мытнуцца зак. Спехам памыцца. Яны доўга ні ждалі, мытнуліся, пы стыкану мылыка зьелі i пабеглі: Мытнецца твыя хустычка заўтря. Мышарэзіна ж. жарт. іншаск. Кошка. Ну ŭ мышарэзіна ж ета, усіх мышэй пірілавіла, к суседзім бегыіць