кметна; днець в. досыць прыкметна, рэдкаўж.; зараць, брацца на зорку в. ледзь-ледзь. Вецір-вецір быў, як пычынала віднець. Што ты, вазы ныклалі як каню дзёрнуць, пріехылі, як сьвятлела. Ужо сьвітала, тады неткуля прівылакліся мокрыя па вушы. Будзіць віднецца, тады пыбягу, a цяперь пыляжу трошку. Іду я, ужо дзяньнеіць троху,— ляжыць ён ны зямлі, адзін i бісь пінжыка. Устывай-ка ты, ужо днеіць, зыпрігаць скора нада. Пасі яго, ні прагледзь, ён пыднімаіцца, як толька зыряіць. Бралыся на зорьку, як усталі, яны ні прысьпяць, злыйдухі сідзяць у іх. 64. Відный паважны, такі, які прыкметна выглядае знешне — заметный n. досыць; знатный прыкметны; важный n. з вялікаснасцю; салідный n.} ca стрыманымі рухамі i спраўнасцю, неалаг., малаўж.; сцяпенный n., павольны ў pyхах, руск.; прадставщельный n.} высокі ростам, неалаг./ руск. Павіл пыджылый чылавек, алі яшчэ відный сь сябе. Ен i ў хлопцых быў заметный — i рослый, i вёў сябе строга. Відзіў яе мужука, ні скызаць, каб ужо дужа быў, а толька нічога, знатный мушчына. Прііжджаў нідаўна?/ рызадзетый, важный. Усе троя вывучыліся, былі ў прошлым гаду, такея салідныя, толька пыглядзець. Антон — мужык сьцяпенный, ён ня кініцца як другія на злом гылавы. Відзілі мы яго: пріцставіцільный стаў мушчына. 65. Віні'цца вініцца, прызнаваць сябе вінаватым — карыцца в.} згаджаючыся на расплату; каяцца в., шкадуючы аб зробленым. Есьлі ўжо што ні так зьдзелыюць мае, усігда віняцца. Каріўся ён піряд ёю, каріўся, чуць ні стынавіўся ны каленкі, дык прасьціла. Каіўся— нашто мне так було дзелыць. 66. Вісокій высокі, вялікі ростам — рослый в. не па ўзросту; доўгій в. пры малой таўшчыні, ін ш а с к гумар.; длінный в. пры малой таўшчыні, інш аскіран.; бальшэй, бальшый в. да
Дадатковыя словы
бўдзіць, вўшы, гадў
2 👁