Слова за слова. Устойлівыя словазлучэнні ў гаворцы Мсціслаўшчыны (1977). Г. Ф. Юрчанка

ючыся, швэндаючыся. Прівык брындавусіць, каб зы яго хто стыряўся. Брынець, -іць; незак. Пачынаць кіпець. Цоўга выда стыяла, жару пыдгарнула, дык стала брынець. Буза ж. 1. Крык, шум. Сенька любіў бузу ўзьнімаць. 2. Смецце ў зерні. Бузы ўсякія ў зірнятых хуць пірібірай. Букатка ж. Авечка з вялікім брухам. Куды букатка, туды i ўсе воўцы. Булухан м. Накідка ад дажджу. Булухан уськінь на плечы, пірібягіш, тут нідалёка. Быкса ж. Гультаяватая дзяўчына. Цігаіцца быкса, толька пры жыніхоў думыіць. Бягун м. 1. Бягун. 2. Слупок у варотах, які ўстаўляецца ў шула. Бягун разьезьдзіўся, вароты чуць дзіржацца. Везеный (везіный) прым. Вязаны (пра адзенне). У везіный кохці будзіць цяжола. Верабеніць (вірябеніць), -ю, -іш; незак. Балбатаць, гаварыць няпэўнае, пустое. Доўга вірябенілі, над вербымі седзючы. Верая (вірія) ж. Выраз у верхняй частцы шула, у які верхнім канцом устаўляецца бягун (гл.). Яны пад'ехылі i заторкыюць нейкія бумажкі у віряю, a хызяін c хлопцымі увідзілі i далі ім баню. Вескій прым. Важкі. Ягыды дужа вескія, вядзерца нісла} пряма рукі атырвалі. Вілёны мн. Расахатае палена, верхняя частка сахі. Вілёны парезыў, а як іх разьбіць, ні прідумыю. Выбуркнуць, -y, -іш; зак. Міжвольна выказаць, прагаварыцца. Трошку выбуркнулі npy пулушубкі i замёрлі. Вырвас (вырвыс) м. Балаўнік, распуснік. Етыя вырвысы ні пацёрлі гряды дык патруць, i глядзі — ня ўгледзіш. Высеўрыць (высіўріць), -ю, -іш; зак. Празмерна высахнуць на ветры, сонцы, марозе. ГІучкі твае высіўрілі i апсыпылісЯу вісеўшы пат крышыю