І сячэ і паліць. Устойлівыя словазлучэнні ў гаворцы Мсціслаўшчыны (1974). Г. Ф. Юрчанка

Іціць у людзі. Уходзіць з сямЧ для самастойнага жыцця. Ты ўжо, кажыцца, гады трі сыбіраісься іціць у людзі i ўсё ны бацькывый шыі сядзіш. Зак. Пайціць у людзі. Паішп у людзі — i ладка, ні пыўрядзіць, як свайго хлеба паспробыюць. Іціць у ногу, гумар. Выпраўляцца. Hi нада Івана лаіць, цяперь ён ідзець ужо ў ногу. Зак. Пайціць у ногу. Воць цяперіцька i вы пашлі ў ногу, нічога дренныга ні скажыш. Іціць у рукі. Даставацца вельмі легка. Чаго ж зіваць, раз такоя быгаства ідзець у рукі. I я б ні ціряўся, каб само ішло ў рукі. Зак. Прыціць у рукі. Столька чаго ім прішло ў рукі, a ня ўмелі спажыць. Іціць у трубу. 1. Марнатраеіцца, гінуць. Усё, што матка ныжыла, ідзець у трубу. Каб людзям, ета було б быгаства, a ў гультаёў ідзець у трубу. 2. Выпускаць сцябло (npa зерневыя культуры). Відзіш, што значыць вісна раньнія, як жыта ідзець у трубу. Зак. Пайціць (выйціць) у трубу. 1. Я ўжо знаю: сколька ня кінь чаго — пойдзіць у трубу. А ён с адною рукою у пяць разоў большы зьдзелыіць, чым ты дзьвюмі, табе хуць пяць рук, усё выйдзіць у трубу. 2. Мы былі на полі, глядзелі: пышаніца пышла ў трубу. Зь ячменім сёліта нешта дренна: во такенічкій выйшыў у трубу i сядзіць кріцыю. Ішчы-свішчы. Пра немагчымасць знайсці, вярнуць. Як жа ты пускаў кыня няспутыным, цяперь ішчы-сьвішчы яго, можа ў клевір куды кытануў. Каб дрогнуў. Пра цвёрдасць, няўмольнасць. Сколька прасілі, сколька малілі — каб дрогнуў: нізашто ні пытпішуся i кончына дзела. Каб i духам не пахла. Пра рашучае патрабаванне знікнуць або не з'яўляцца. Убірайся, каб i духым тваім большы тут ні пахла. Я скызаў, каб i духым яго ш пахла. Каб i духу (звания) не было. Пра рашучае патрабаванне знікнуць або не з*яўляцца. Ухадзі, каб i духу ні було твайго большы. Едзіш — i едзь, каб i званьня твайго ні було