І коціцца і валіцца. Устойлівыя словазлучэнні ў гаворцы Мсціслаўшчыны (1972). Г. Ф. Юрчанка

ўсігда ныпярёд гатоў атвет. Вострыя ны язык: i сякець, i паліць любому-кажныму. Ціряшчур войсдір ны язык, каб трошку меншы, дык ба ня хужы. Ніхай восьцір ны язык, a Хрісьдінка як адорыла, дык i гыварщь нечыга. Войстрый (вострый) нож. Неприемна, пакутліва. Длі мяне іцідь к ім ды кланіцца, пірілрашывыдь—ета войстрый нож. Я знаю, яму хадзіць, дыбівацца сотык — вострый нож, ён луччы ат усяго атпякедца. Войстрый (вострый) язык. Пра дасціпнага, з'едлівага. Ты паслухыў ба Хадоску, во айдзе войстрый язык, нікому спуску ні дасьдь. Калі ціряшчур вострый язык, яго можна прітупіць нямножка. Вока (зуб) гарыць, адз., мн.; цяп., пр. Пра неадольпае жаданне мець. Я віджу, на што ў цябе вока гаріць. А чаго ў цябе так зуб гаріць на тэй касьцюм, ён саўсім нікрасівый. У Гаўрілы на лешчынскыю ігрушку даўно вока гарела. Ета ў Цімоха зуб гареў ны Пылагеіну хату. У цябе даўно вочы гыряць на тую бутылычку, вазьмі ўжо, налі. А разьві ня відна, на што ў цябе зубы гыряць. Доўга ў Кірілы вочы гарелі на тэя сасонкі. Чаму не, i ў мяне б зубы гарелі, каб еткій кусок атхвацщь. Зак. Вока (зуб) загарэлася (узгарэлася, разгарэлася), пр., буд. У манго ўжо ны цілівізыр вочы зыгареліся. Відзіш, як яму луманулы-ся, вочы узгареліся, нічым ня ўдзержыш. Ці ў цябе ны хыладзільнік вочы яшчэ ні рызгареліся? Чаго ў яе так зубы зыгареліся на ета тряп'ё, ці ў яе надзець нечьгга, ці што? Узгареліся зубы ехыць у Мурмынск, нешта ныпісаў аттуля Кірей. Я ўжо віджу, ціто ў цябе зубы рызгареліся ны сыпагі, ну бярі. Есьлі ў Кындрата вочы на што зыгаряцца, яго ні адгаворіш. Увідзіць што новый— січас вочы узгыряцца: дывай купляць. Ён такей ніпыстыянный: сяньня ня хочыць, a нызаўтря зуб узгаріцца — паехылі тургуваць. Пыдажджы-ка, як у Мірінка зубы рызгыряцца, тады пойдзіця. Вока ймець. Злавацца скрытна. Калі йта што було між імі, a й січас яшчэ адзін ны днаго вока ймеюць. Зак. Вока займець. Якей жа мелышный чылавек, за нейкыю ношку саломы так вока займеў. Вокам не маргнуць (не змаргнуць). Не паказацъ віду. Ты толька верь таму прыйдзісьвету, ён зорешыць i вокым ні маргнець. Дыкызала ж яму, што так ні було,— айдзе 7. Г. Ф. Юрчанка