І коціцца і валіцца. Устойлівыя словазлучэнні ў гаворцы Мсціслаўшчыны (1972). Г. Ф. Юрчанка

духу хваціць такую ношышчу цягнуць. Шхай ба браўся, дык айдзе ў яго духу хваціць ды кынца зьдзелыць. Духу пужацца. Ажасацца i намёку на небяспеку. А што ж ты хочыш, ідзець, зьверім глядзщь, духу пужаісься. Бувала, як гляніць у наш бок, замрём, духу пужаімся. Зак. Духу спужацца. Лёхка гыварщь, калі ня 'відзіш, а ўвідзіш — духу спужаісься. Душа вон. 1. Пра скананне. Во крутану — тут табе i душа вон. Душа зь іх вон, з родных зь еткіх. 2. Абавязкова (зрабіць, выканаць). Душа вон, а пріду, як ета так: ты жэнісься, а мяне ня будзіць. Душа вылазіць (вылязаіць), цяп., пр., буд. Пра нама~ ганні звыш сілы. У мяне i так душа вылазіць, ні спруўляюся ні ш чым, а зыгадыіш пырысят яшчэ нукупляцы Не, хваціць, душа вылізаіць, садзіся, аддыхні. Мы хвыталі, рваліся, душа вылазіла, хацелі ды дыжджа пасьпець у копкі ськідыць. Можа гляніць, як душа вылазіць будзіць. Зак. Душа вылезла, np.} буд. Каб душа вылізла, ты б дайжа ні падумыў кружку вады пыдаць. Сьпішаць, хвытаюць, душа як ня вылізіць. Душа з делам расстаецца, цяп., пр., буд. Пра адчу~ ванне блізкага канца. Ны жару выйду — ні магу: серца млеіць, душа сь целым рысстаецца. Душа сь целым рысстывалыся, як толька й выкычылыся. Зак. Душа з делам рассталася, пр., буд. А ўжо ніхай ба душа сь целым рыссталыся, чым так жыць кычарежкыю. Трошку пыхаджу, пыкыпаюся — i ўся, глядзі, душа сь целым рысстаніцца. Душа красуедда, цяп., пр. Пра прывольнае жыццё. Што Нінкіна жызьня, жывець — душа красуіцца, а ў мяне к яму хісьць ні ляжыць. У бацькі душа крусувалыся, а ў сьвякровы усё самой нада глядзець ды глядзець. Непаўн. Душа пакрасавалася, пр., буд. У Валоўнікых як жыла, душа пукрусувалыся. Ідзі, ідзі, ніхай i твыя душа пыкрасуіцца. Працягл.-фінальн. Душа накрасаваласяў пр., буд. Жэнькіна душа нукрусувалыся, як у раю пыжыла. Душа ныкрасуіцца скора, атахоціцца цірізь нядзелю. Душа i серца млеюць, цяп., пр. Пра фізічнае аслабленне (ад вялікага напалу пачуццяў, напружання i г. д.)~ Ох, ні магу, душа i серца млеюць, хуць лажыся ды гіымірай на месьці. Сколька ў Валеріка душа i серца млелі, каб купілі яму канькі