І коціцца і валіцца. Устойлівыя словазлучэнні ў гаворцы Мсціслаўшчыны (1972). Г. Ф. Юрчанка

зь мяне дух вылазіць. Дух вылізаіць, a ён усё роўна ірьвецца, каб ускласьць аднаму. Дух ба ніхай вылазіў, ні пыспыгыдаў ба. Дух будзіць вылізаць, a ні атхінецца, ні пірідыхнець. Мне й так духі вылазюць, куды тут яшчэ скыта накуплівыць. Пысяджу, аддыхну, духі вылізаюць. На хутырі знаіш, якей сахыр быў, ірваліся — духі вылазілі, а росьць на пустышы нічога ні расло. Зак. Дух вылезіць, буд., np.; адз., мн. Дзелый, хуць дух ніхай вылізіць, дык тут ні справісься. Ты й хацеў ба, каб мне духі вылізьлі. Множн. Духі павылазюць (павылезуць, павылязаюць), буд., np. Цэлы будзіця, калі яшчэ пы быразёнкі прагоніця, духі ні пывылазюць. Тут пылавіну зьдзелыць— духі павылізуць, а ня то што ўсё змылаціць. Дужа вы быіцёся, што з вас духі пывылізаюць. Пакуля мы дыцягнуліся пы пылішчы, пы жарішчы, нам духі павылізьлі. Дух дрыжыць (трасецца, калодіцца), ц я п np.f буд.; адз., мн. Пра спалоханасць. Хрымянкоў толька пыкажыцца, у цябе дух дрыжыць. Бувала, як немцы ны дзяреўню, у нас дух трясецца: во як січас куды-небудзь пывылакуць. Іду я зь естым чортым, а ў мяне дух калоціцца. Я лез, а ў мяне дух трёсься: што, як січас абломіцца сук. Дух будзіць кылацщца, а ні пыкажыць, віду ні пыдасьць. Во выпужылыся — духі дрыжаць: есьлі ж ба еткій бычышча раз ударіў рыгамі, мне б каюк на месьці. А ў яе, думыіш, мала духі трясьліся? Рысказывыў, духі калоцюцца, a йдзеш, a йціць нада. Пачын. Дух задрыжэў (затросся, закалаціўся), np., буд.; адз., мн. Як увідзіў я, што едуць, у мяне зразу дух зыдрыжэў. Ужо сколька прайшло, a й цяперь увіджу яго — дух зытрясецца, Іціць — іду, а дух зыкылаціўся: што, як кініцца. Духі зытрясьліся, думыю, ўсё, канец. Тут у любога духі зыкалоцюцца, у самыга сьмелыга. Непаўн. Дух падрыжэў (патросся, пакалаціўся), n p буд.; адз., мн. Як ні храбрь ціся, a духі ў вас пыдрыжэлі. Ладна, глядзіця бадрей, дух троху патрёсься, ну нічога. А што хувацца, дух пыкылаціўся тады, страху ныбраліся. Нічога, есьлі i духі троху пыдрыжаць, у жызьні усякыя буваіць. Каб духі так пыкылаціліся, як у нас, тады б етык ні тріпаўся. Узмацн. Дух перадрыжэў (ператросся, перакалаціўся), np., буд.; адз., мн. Пірідрыжэў наш тама дух, што, думыіш, як луплянець у гумно, а яно б'ець раз зы разым саўсім блізка. Пірікалоціцца дух раз ды другей, дык ні захочыш ты нічога i ат усяго атрякесься. Нейкыя густыта, німяреч