Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

ЖАВІНА ж. Ажына. Ньібраў шапку жавін. ЖАВІНІНА ж. Ажына (ca значэннем адзінкавасці). ЖАВШН1К (жавіньнік) м. Ажыннік. Кылы Сыжа ў кустах жавшьніку — ні пралёзьць. ЖАЛЁЗЗЕ (жалёзьзя) н. Металічныя рэчы; металалом. Нывязьлі ў лаўку ўсякыга жалёзьзя. Зугрузіў жалёзьзім увёсь вугыл, нида будзіць завёзьць ды здаць. ЖАЛЁЗЫ толькі мн. 1. Пастка для кратоў. Злавіў крыта жалёзымі. 2. уст. Жалезныя путы з замком для коней. Помню, буланыга зьвяЛІ i жалёзы ні пымаглі, — пірярёзылі. ЖАНАЦІК (жынацік) м. іран. 1. Той, хто нядаўна ажаніўся. 2. Той, каму даўно пара ажаніцца або хоча ажанідца. Скора підзьдзісят, a ўсё яшчЬ жынацікым ходзіць. Усхадзіўся наш жыницік, ні адной вічаршкі ні прапусьціць. ЖАРАЛО (жыряло) н. Невялікая адтуліна ў пограбе, праз якую насыпаецца бульба. На зіму жыряло усігда зытыкаіцца наглуха. ЖАХАННЕ (жахыньня) н. Біццё; удары. Ніхто твайго жахыньня ні ба'щца (у адказ на пагрозу жахнуць). ЖАХАЦЦА (жахыцца), -ы-юся, -ы-ісься; незак. Ударацца; выцінацца; стукацца. Сколька раз хадзьла — i ўсё жихылыся аб вёрбу. v ЖАХНУЦЬ, -н-у, -н-іш; зак. 1. Ударыць; хвоснуць. Жахнуў палкыю. Жахну рёмнім, аж шкура трёсьніць. 2. Пабегчы, хутка пайсці. Жахні цірязь лес i выскычыш пряма ны быльшак