Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

СКЛАДАЦЬ (склыдаць), -а-ю, -а-іш; незак. 1. Складаць. 2. Кастрыраваць. Айдзе ж хто відзіў, каб зімбю склыдалі? СКЛАСЦЬ, складу, складзёш; зак. 1. Скласці. 2. Скастрыраваць. Hi склалі сяньня— па$ьнёй складзём, так ні астаніцца. СКЛЕЗЕНЬ (склёзінь) м. i ж. неадабр. Хілае, слабае, капрызнае дзіця. Расьцёць склёзінь, ні ты ягд пакдрміш, ні пыслаць яму ні ўлидзіШу — нічдгси СКЛІЗА м. i ж. неадабр. Гл. склёзень. Урадзглыся скліза: з рук ні спускай. СКЛІЗКА прысл. Слізка, коўзка. Дождж прайшбу, а тады падмерзла, склізка — ні cmyпщь. СКЛІЗКІЙ прым. Слізкі, коўзкі. Пасклізкый дардгі ны ніпуткуваным кані ня едзь. СКЛІЗОТА ж. Слізкасць, коўзкасдь. На вуліцы скліздта — ны ныгах ня ўстдіць. СКЛІМА м. i ж. неадабр. Плакса; піскун, піскуха. Hy каму ж іньцірёсна ~ с такою склімою гуляць? СКЛІМЁННЕ (склімёньня) н. неадабр. Плач, хныкание. Ці пёрвый раз тваё склімёньня слухыць? СКЛІМЁЦЦА, -м-і'цца; незак. неадабр. Зал,бессуб'ект. ад склімёць. Калі ўжо табё nipiстаніць склімёцца? СКЛІМЁЦЬ, -мл-ю, -м-іііі; незак. неадабр. Плакаць, хныкаць. Скліміць i скліміць, як ягб завёў хто. СКНАРАННЕ (скнаріньня) я, асудж. Прагнасць. Тріццыць дзісяцін зямлі б у лб (у кулака), a am скнаріньня мякхныю зытыхаўся