ждуць, a йдзі ды ныкармі скаціну. Я к пычанёць абряды — дзень гатдва ад зёркыла ні тхадзіць. АБРАНІВАЦЦА (абранівыцца), -(вы)іцца; незак. Трацідца, губляцца (пра рэч); траціць, губл'яць. Hi нада булд абранівыцца, i з ножыкым ба быў. АБРАНІВАЦЬ (абранівыць), -(вы)ю, -(вы)іш; незак. Упускаць з рук; традіць, губляць. Сколько, разбу абранівыў вязёнкі i ныхадзіў. АБРАНЩЦА, -н -ідца; зак. Згубідца (пра рэч); згубіць. Нёйдзі ў кустах ножык абраніўся, шукаў, шукаў i ні найшбу. АБРАНІЦЬ, н -ю, -н-іш; зак. 1. Упусціць, выпусціць з рук, згубіць. Глядзщя, а то аброніця гырлачык. 2. Выраніць (слязу). Вб табё ŭ плямёньніца: сьлязы ні абраніла. 3. перан. Сказаць, вымавідь скрозь зубы, працадзіць (слова). За цэлый вёчыр слова ні аброніць. АБРУЗАННЕ (абрюзаньня) н. асудж. Сон. Ат абрюзаньня аж вочы зыплылі. АБРУЗАЦЦА (абрюзацца), -а-іцца; незак. асудж. Зал.-бессуб'ект. ад абрузаць. Усю ноч цігаўся, цяпёріцька табё абрюзиіцца. АБРУЗАЦЬ (абрюзаць), -а-ю, -а-іш; незак. асудж. Спаць. Дакуль ты абрюзаць будзіш? Ідзі касу кляпі. АБРЭМЕННАЯ (абрёмінныя) ж. Цяжарная. Абрёмінным цяпёрь выгыда: вотпускі бальшыя. Вбсьмый раз абрёмінна. АБУГОНЯ ж. Участак поля, які намячаецда ўзараць. Зыняў шурокую абугоню i трошку ні дыпыхаў