Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

плмш йкі толькі мн. Памыі. Шайку памыік выліў пад ндгі. Памянш. памыічкі. ПАНАРОЎКА (пынароўка) ж. Дрэнная звычка. Што ŭma ты сабё ўзяў зы пынарбуку: шаг ступіць — і ўсё мыціріком, мыцірікдм. ПАНАЎКА (паныўка) ж. Палонка. Я У ndныўкі памыю мілыму рубашычку. Памянш. п aнывычка. ПАНЕСЦЬ (панёсьць), пынясу, пынясёш; зак. 1. Панесці. 2. Гл. пагнаць 2. Пынісла такоя, што сьвет ба луччы ня чуў i ня слухыў. ПАНІЦЦА, -н-юся, -н-ісься; незак. іран. Жыць па-панску, лодырнічаць, гультайнічаць. Ты naніўся б, каб xmo цябё карміў. ПАНЩЬ, -н-ю, -н-ші; незак. іран. Патураць, патвараць. Дзяцёй нёчыга паніць, нада змалку к рабоці прівучаць. ПАНЯЦЦА (пыняцца), пойміцца; зак. Прывыкнуць, прывучыцца. Пыняліся куры у ячмёнь — ня ўглёдзіш. ПАНЯЦЬ (пыняць), пайму, пойміш; зак. 1. Зразумець. 2. Заліць (пра ваду). Увёсь луг выда пыніла, толька лыза тарчыць. v ПАРАШКА (парініна) ж. Папар. Улажылі парініну гнбім c тархом,— што хочыш будзіць. Памянш. п a p i н i н к a. Пирінінку узьвярнулі (узаралі) i нічога ні пасёілі. ПАРАСПАСАДЗІЦЬ (пырыспысадзіць), -дж-у, -дз-іш; зшс. Гл. распасадзіць. Пырыспысадзіў — i сабё ні сталыся. ПАРАСЦЬ (парысьць) ж. Параснік. Парысьць за дно лёта узілася — ні пралёзьць. ПАРНІКІ толькі мн. Спарышы (два гаршчкі з ручкай пасярэдзіне); у парніках носяць у поле