АНЯМЕ'ННЕ (аняменьня) н. 1. Непрытомнасць. Цэлы дзень ліжау у бальніцы ў аняменьні. 2. Немата, страта гол асу. Пры свае заслугі ён гатоў ды аняменьня крычаць. 3. Цішыня. У лесі поўныя аняменьня зімой. АНЯМЕ'ЛА прысл. 1. Беспрытомна. Ліжаў анямела. 2. Ціха. Усюды анямела. АНЯМЕ'ЛЫ дзеепрьш. 1. Беспрытомны. Яго ў лесі анямелыга знайшлі. 2. Нямы. Маўчыць як анямелы, ці языка ў яго німа? 3. Ціхі, маўклівы. I лес, i луг анямелыя: нідзе птушкі ні пачуіш. АНЯМЕ'ЦЬ зак. 1. Страціць прытомнасдь. Як дам пы гылаве, дык зразу анямеіш. 2. Страціць мову. Гукала я іх, гукала, а яны як анямелі, ні адгукаюцца. АПАСТЬГЛІВАННЕ (апастыліваньня) н. Дакука. Зь ім дзень пысядзець, дык апастылівыньня на цэлы месіц, ой, нудны чылавек. АПАСТЬГЛІВАЦЦА (апастылівыцда) незак. Надакучваць, ходзячы з просьбамі. Навошта мне зь ім anaстылівыцца, усё роўна толку ні даб'есься. АПІВСУІІІА м., жарг. П'яніда. Апівоша i без штаноў пойдзя, i ўсё яму хырашо. АПГРЬІШЧА н. Кіёк. Дзесіць гадоў як пылымаў нагу, a ўсё з апірышчам ходзя. АПЛАВА'КА (аплывака) м., зняваж. Неахайны чалавек. Ходзя na вуліцы як аплывака, хыця б штаны пірадзеў. АПО'КА м. i ж асудж. Лайдак, лежабок. Ажаніўся апока, узяў апочыну, тут i ўсё кончына. Павеліч. Апочына. АПО'ЧНА прысл. Па-гультайску. Увесь век апочна ці прыжывеш? АПО'ЧНЫ прым. Гультайскі. Кынчай свае апочныя зымашкі. АПУПЕ'ННЕ (апупеньня) н. Вялікае затлумленне. Нейкыя апупеньня ў маёй гылаве: ня ведыю, што куды дзяю. АПУПЕЦЬ зак. Здурнедь, поўнасцю страцідь развагу. Пы няволі апупеіш, пакуль за кожным пабегыіш. АПУ'ЧАНЫ (апучыны) дзеепрым. 1. Уладкаваны. Мыя i трэцьція дычка ўжо апучыныя. 2. Перан. Жанаты. Ці fbi апучыны, ці шчэ не, шукаў бы сабе якую. АПУЧВАННЕ (апучываньня) н. 1. Уладкоўванне. Пайшоў — ды работый, якоя табе шчэ апучываньня трэба? 2. Перан. Жаніцьба. Біз апучываньня як ты будзіш жыць адзін
Дадатковыя словы
аняменне, анямець, аплавака, апупенне, апучаны, дабесься, пяніда
1 👁