Дыялектны слоўнік Лоеўшчыны (1982). Т. С. Янкова

i цегаюся. Дзяражычы. Жыў доўга у Просі, анёж прышлося вубірацца. Ручаёўка. АНЕ'Ж2 часц. 1. Хіба. Цепер ужэ мо другаяf анёж етую пеюць? Дзяражычы. Анёж ужэ трэба варыць? Пярэдзелка. Анёж ты хочаш yce знаць? Первамайск. 2. Так, але. Анеж, ужэ трэба варыць абед. Первамайск.— Ты хонаш усе знаць?— Анеж. Ручаёўка. АНЕ'Ж НЕ часц. Так, вядома.— Ты бачыла Кнцю? — Анёж не, за целятамі бегала.— Утамілася?— Анёж не. Рудня Марымонава. АНУ' выкл. Выгук для адгону кароў i коней. Ану, короўка, іді. Ручаёўка. Ану, пошоў адсюля у хлеў, ану, конік. Чаплін. АПАЗНІ'ЦЦА зак. Спазніцца. Уставай} Проська, да іді на херму, а то апдзнісся. Бывалькі. Я два коромісла вады прынесла да шэсць бітонаў намыла, от i апазнілася. Дзяражычы. Трохі апазнілася, дак клопат. Первамайск. АПА'РЫЦЬ незак. 1. Апарыць. Руку апарыла кіпеткам. Ручаёўка. 2. Заварыць. Уцета хмелем толькі асталося апарыць, да без дражджэй баюся класці. Ручаёўка. АПА'СЦІ зак. 1. Асыпацца, адваліцца. Лісточык апаў, земельку прыслаў. Чаплін. Еты свет макаў цвет: удень зацвіў, а у ноч апаў. Дзяражычы. 2. Знікнуць, высахнуць. Вецер eee, а сонейка грэе, а раса ападае. Крупейкі. АПАЧЫ'НА ж. 1. Вясло. Апачына закладаецца у качаток, а тады грэбуць. Дзяражычы. 2. Кармавое вясло. Абезацельна шоб була апачына? — Можна проста веслом грэбць. Рудня Марымонава. АПЕ'КЦІ зак. Падсмажыдь. Трэба було на дорогу апёкці сала. Дзяражычы. АПЕРАЗА'ЦЬ зак. перан. Ударыць. Як аперазаў друкам, дак ён чуць пошоў. Дзяражычы. АПЕ'РЫЦЬ зак. груб. Ударыць, выцяць. Бойся, штоб на двох нагах не аперыў з-пад вугла. Чаплін. АПЕ'ЧКІ мн. Фундамент печы. Апёчкі так склаў, ьито печ у бок гледзіць. Дзяражычы. АПІГА'СІЦЬ зак. груб. Выцяць, ударыць. Апігашу па спіне — будет знаць. Дзяражычы. АШ'ЦЦА зак. Упіцца, абапіцца. Віна апілася ужэf дак я лягу да палежу трошкі. Дзяражычы. АПЛА'ВА ж. Трэскі, смецце, якое прыбіваецца да берага ў час паводкі. Пойде на бераг, на спіну мешок по