Дыялектны слоўнік Лоеўшчыны (1982). Т. С. Янкова

ціскаць, прыгнятаць. Каменем не прыкладаюць капусту сперва: хай жа горасць вуходщь. Дзяражычы. ПРЫКЛЕ'ТНІК м. Прыбудова. Прыклётнік у мене балыиы буу, там i дрова лежалі. Чаплін. ПРЬГКЛЮЧКА ж. Прыгода. Ліха прыключкі шукае (Прыказка). Бывалькі. ПРЫКЛЮЧЬГЦЦА зак. Здарыцца. Хорошаму чалавеку трэба прыключыцца балезні. Дзяражычы. ПРЫКРА'ЦЦА зак. Падкрасціся. Прыкрауся да брызк на морду. Дзяражычы. Калі прыкридецца да лясь па галаве. Крупейкі. Трэба ж ему так прыкраща— нічога не чула. Бывалькі. ПРЬІКРЬГК м. Крык, лямант.* Я давай с прыкрыкам на его, дак ён чуць не у слёзы. Дзяражычы. ПРЫКРЬІ'ЦЬ зак. Апрануць, адзець. А послі ж вайны німа нічога ні прыкрыці, ні абапнуці. Сын адтуль-адсюль i прыкрыў мене: рубашачку даў. Бывалькі. ПРЫКУКО'БІЦЬ зак. Прыбраць, прывесці ў парадак. Прыкукдбіла усе у хаціf дак к ёй i прышла невестка. Дзяражычы. ПРЫКУСГЦЬ зак. 1. Паесці. Васіль, ты ою прыкусуй сала. Дзяражычы. Пагуляй, нехай прыкусіць, тады noŭдам. Казярогі. 2. Закусіць. Я дам ему вупіць i прыкусіць. Ты ж, Машка, прыкусі да шчэ eyni. Дзяражычы. ПРЫКУ'СЫ мн. Пярэднія зубы. Ты прыкусамі кусай. Ручаёўка. ПРЫКУ'ТАЦЬ зак. 1. Закрыць. Сахар прыкутаем, шоб дошч не замачыў. Дзяражычы. Я еазьму да ту дірку прыкутаю. Ручаёўка.//3агарадзіць. Я еазьму да прыкутаю горддчык. Ручаёўка. 2. Прымусіць. Калі прыкуталі егоf дак ён: мы будем асваіваць землю. Дзяражычы. ПРЫЛАБУ'НЩЦА зак. Прысуседзіцца, прысесці. Цесна за столом, а шчэ i я к вам прылабунілась. Бывалькі. ПРЫЛАМАЦЬ: прыламаць языка. Навучыцца гаварыць. Ян бы жыў ле горада да езыка прыламаў, дак i гаварыў бы не так, як у Деражычах. Дзяражычы. ПРЫЛША'ЦЬ незак. Настойваць. Ён* прылівае сабе такіе буталі ностойкі. Пярэдзелка. ПРЫЛІ'ВАЧКА ж. ГІадліўка. Па-гарадскому называюць шоро шчэ з прылівачкай. Вулкан. ПРЫЛІ'ТЫ деепрым. Заліты. То ж блін лежыць такі смашны, ён сметанай прыліты. Бывалькі