АУСГНКА p.-i, жан. 1. Зярнятка аўса. Лётась у нас адзін нёйкі з машынаю на маладую аўсінку лавіў (рыбу). Глуск. 2. Каліва аўса. Прыёхалі з гораду, дак дзёці аўсінак наўрывалі: «Наш букет!» Пас. Я. КАХАЛАДА'ЦЬ -а-е, неперах., законч., ад халадаць (гл.). Астыць. Трэба, каб сала ахаладала. Хай л[е]жыць увесь дзень. А тагды складом у куб[е]л. Кл. АШКАРУПЕ'ЦЬ (ашкарупёцъ, ашкаруп[ё]ць) -ё-еш, -ё-е, неперах., законч. Пакрыцца скарынкаю, «шкураю». Екі там садок? А недаглёджаны, то й пользы мало. Каб чысьціў, абразаў. А то ўвёсь нёек ашкарупёў, хоць ты склобкаю скрабі. Сл. Дож, холад, дак зямля ашкарупёла. Кл. Рукі мае дзень пры дні на холадзе да мокрые, дак ашкарупёлі. Кл. АКУСЬ! (аюсь! i аюцъ!). Так праганяюць свіней. Аюсь куды! Аюсь у хлёў! Кл. Аюць вон! Пас. Я- К. АЮ'ЦЬ! (аюць). Гл. аюсь! Б БА'БІЧ р.-а, мужч. Той, каго нарадзіла маці пасля таго, як была бабкаю-павітухаю. Так i звалі: бабіч. А за што? Бо яго н[е] было на сьвёце, а маці бабаю пашла, ў сусёткі бабаю была. Падрос хлопяц, а яго завуць бабіч. Сым. Параўн.: Часто маладзіцы прасілі бабу, каб ена бабіла ў іх дзяцей. Але баба ўсе атпіраласа, бо вЪдамо, ена баяласа, што як родзітца ў еіз дзиця, то его будуць зваць бабіч да пасміхатца. А. К. Сержпутовский. Сказки и рассказы белорусов-полешуков. СПб
Дадатковыя словы
ашкарупець, ашкарў, завўць, кахаладаць, маладўю, рўкі
6 👁